Jakie cuda kryje w sobie starożytna historia! Ile tajemnic nie zostało jeszcze rozwiązanych, a ile z nich nigdy nie zostanie rozwiązanych! Jednak w miarę jak ludzie wkraczają w przyszłość, głębiej rozumieją przeszłość i zastępują domysły i mity prawdziwą historią. Uważa się więc, że archeolodzy już w końcu rozwiązali zagadkę, którą skrywała pustynia Nazca. Okolice Peru stały się sławne już w 1947 roku, kiedy pojawiły się pierwsze publikacje naukowe o niezrozumiałych liniach i tajemniczych rysunkach. Później pojawił się pomysł, że były to pasy startowe obcych. Wielu mieszkańców planety z zainteresowaniem przyjęło ten pomysł. I tak narodził się mit.
Tajemnica geoglifów
Naukowcy i amatorzy od dziesięcioleci próbują wyjaśnić pochodzenie wzorów geometrycznych na pustyni o powierzchni prawie 500 kilometrów kwadratowych. Choć na pierwszy rzut oka historia ich występowania w południowym Peru jest dość jasna. Przez kilka stuleci pustynia Nazca służyła starożytnym Indianom jako płótno, na którym z jakiegoś powodu nakładali tajemnicze znaki. Ciemne kamienie leżą na powierzchni, a jeśli zostaną usunięte, odsłonią się lekkie skały osadowe. Tak ostry kontrast kolorów posłużył do stworzenia przez Peruwiańczykówrysunki-geoglify: tłem dla obrazów był ciemny kolor gleby. Udekorowali pustynne tereny prostymi liniami, trapezami, spiralami i ogromnymi postaciami zwierząt.
Pustynia Nazca. Współrzędne figury
Te znaki są tak ogromne, że można je zobaczyć tylko z samolotu. Jednak dzisiaj każdy może podziwiać tajemnicze symbole bez wychodzenia z domu, wystarczy uruchomić na komputerze dowolny program wyświetlający satelitarne zdjęcia Ziemi. Współrzędne pustyni - 14°41'18,31'S 75°07'23.01'W.
W 1994 roku niezwykłe rysunki znalazły się na liście zabytków tworzących Światowe Dziedzictwo Kulturowe. A potem cały świat dowiedział się, gdzie jest pustynia Nazca. Ludzie zastanawiali się, dla kogo przeznaczona jest tajemnicza galeria. Bogowie w niebie czytający ludzkie dusze? A może kosmici zbudowali kiedyś port kosmiczny w tym starożytnym kraju, więc oznaczenia pozostały? A może to pierwszy podręcznik astronomii, w którym planeta Wenus przedstawia skrzydło jakiegoś ptaka? A może są to znaki rodzinne, którymi klany oznaczały zamieszkane przez siebie terytoria? Sugerowano nawet, że w ten sposób Indianie wyznaczyli przebieg podziemnych strumieni, podobno jest to tajna mapa źródeł wody. Generalnie hipotez było bardzo wiele, najlepsze umysły rywalizowały w interpretacji znaczenia wpisanego, ale nikt nie spieszył się z wyborem faktów. Prawie wszystkie założenia były budowane spekulacyjnie – rzadko kto odważył się pójść na całkowity dystans. Tak więc pustynia Nazca (zdjęcie poniżej) pozostała jedną z najbardziejtajemnicze miejsca na planecie i jej starożytni mieszkańcy - jedna z najciekawszych kultur Ameryki prekolumbijskiej.
Ścieżka do wskazówki
Od 1997 do 2006 roku naukowcy z wielu dyscyplin prowadzili rozległe badania na peruwiańskiej pustyni. Zebrane przez nich fakty całkowicie podważyły wszystkie wyjaśnienia ezoteryków. Nie pozostały żadne tajemnice kosmosu! Okazało się, że to całkiem ziemska pustynia Nazca. Jej rysunki również mówią o tym, co ziemskie, nawet zbyt ziemskie. Ale najpierw najważniejsze.
Wyprawa do Peru
W 1997 roku ekspedycja zorganizowana przez Niemiecki Instytut Archeologiczny zaczęła badać geoglify i kulturę mieszkańców Nazca w okolicach wsi Palpa. Miejsce zostało wybrane ze względu na to, że znajduje się w bliskiej odległości od wiosek, w których żyli starożytni Indianie. „Aby zrozumieć znaczenie rysunków, musisz zajrzeć do ludzi, którzy je stworzyli” – powiedzieli naukowcy.
Eksploracja krajobrazu
W ramach projektu badano cechy klimatyczne obszaru. Przyniosło to jasność co do pochodzenia symboli. Wcześniej w miejscu, gdzie teraz rozciąga się pustynia Nazca, znajdował się płaski teren stepowy. Powstał z basenu oddzielającego Andy od wybrzeża Kordyliery (kolejne pasmo górskie). W plejstocenie był wypełniony skałami osadowymi i kamykami. Było więc idealne „płótno” do nakładania wszelkiego rodzaju rysunków.
Kilka tysiącleci temu rosły tu palmy, pasły się lamy, a ludzie żyli jak w ogrodzie Eden. Gdziedziś rozciąga się pustynia Nazca, zanim jeszcze pojawiły się ulewne deszcze i powodzie. Ale około 1800 r. p.n.e. mi. klimat stał się znacznie bardziej suchy. Susza spaliła trawiasty step, więc ludzie musieli osiedlać się w dolinach rzek – naturalnych oazach. Ale pustynia dalej się posuwała i pełzała w pobliżu pasm górskich. Jej wschodni kraniec przesunął się 20 kilometrów w kierunku Andów, a Indianie zostali zmuszeni do wycofania się w górskie doliny położone na wysokości 400-800 m n.p.m. A kiedy klimat stał się jeszcze bardziej suchy (około 600 rne), kultura Nazca całkowicie zniknęła. Pozostały po niej tylko tajemnicze znaki wyryte na ziemi. Ze względu na wyjątkowo suchy klimat zachowały się od tysięcy lat.
Pustynia Nazca. Rysunki
Po przestudiowaniu środowiska życia twórców tajemniczych geoglifów naukowcy byli w stanie je zinterpretować. Najwcześniejsze linie pojawiły się około 3800 lat temu, kiedy na terenie miasta Palpa pojawiły się pierwsze osady. Południowi Peruwiańczycy stworzyli swoją „galerię sztuki” na świeżym powietrzu, wśród skał. Wycinali i drapali różne wzory, chimery i ludzi, mitologiczne stworzenia i zwierzęta na brązowo-czerwonych kamieniach. „Rewolucja w sztuce” miała miejsce na peruwiańskiej pustyni około 200 roku p.n.e. mi. Artyści, którzy niegdyś malowali tylko skały, podjęli się ozdobienia największego płótna, jakie dała im sama natura - rozciągającego się przed ich oczami płaskowyżu. Tutaj mistrzowie mieli miejsce, w którym mogli się odwrócić. Ale zamiast kompozycji figuratywnych rzemieślnicy preferowali teraz linie i kształty geometryczne.
Geoglify –część rytuału
Więc dlaczego te znaki zostały stworzone? Na pewno nie po to, byśmy je dzisiaj podziwiali. Naukowcy uważają, że rysunki były częścią „sanktuarium”, są to tak zwane figury ceremonialne, które mają czysto mistyczne znaczenie. Geofizycy zbadali grunt wzdłuż linii (ich głębokość wynosi prawie 30 centymetrów) i stwierdzili, że jest on silnie zagęszczony. 70 geoglifów przedstawiających niektóre stworzenia i zwierzęta zostało znacznie zdeptanych, jakby od wieków przechadzały się tu tłumy ludzi. W rzeczywistości odbywały się tu różne festyny związane z kultem wody i płodności. Im bardziej suchy stawał się płaskowyż, tym częściej kapłani odprawiali magiczne ceremonie w celu przywołania deszczu. Z dziesięciu trapezów i lin dziewięć zwróconych jest w stronę gór, skąd pochodziły oszczędzające deszcze. Magia pomagała przez długi czas, a niosące wilgoć chmury powróciły. Jednak w 600 r. bogowie byli całkowicie źli na ludzi, którzy osiedlili się na tej ziemi.
Obalanie mitu
Największe rysunki na pustyni Nazca pojawiły się w czasie, gdy deszcze prawie ustały. Zapewne w ten sposób ludzie prosili surowego indyjskiego boga o zwrócenie uwagi na ich cierpienie, mając nadzieję, że przynajmniej dostrzeże takie sygnały. Ale Bóg pozostał głuchy i ślepy na modlitwy. Nie padało. W końcu Indianie opuścili swoją ojczyznę i wyruszyli na poszukiwanie kwitnącego kraju. A po kilku stuleciach, kiedy klimat się złagodniał, pustynia Nazca odzyskała swoich mieszkańców. Osiedlali się tu ludzie, którzy nic nie wiedzieli o poprzednich właścicielach tych ziem. Tylko odległe linie na ziemiPrzypomniał, że kiedyś tutaj człowiek próbował rozmawiać z bogami. Jednak znaczenie rysunków zostało już zapomniane. Teraz dopiero naukowcy zaczynają rozumieć powód pojawienia się tych liter - ogromne znaki, gotowe, jak się wydaje, przetrwać wieczność.
