Ścieżka najdłuższego górskiego pasa Wszechświata została pokonana przez całą Eurazja. Zaczynając od podnóża Alp Francuskich, rozciąga się aż po obszary Wietnamu Południowego. Himalaje są uznawane za najwyższy grzbiet gigantycznego łańcucha górskiego.
Majestatyczna góra wygląda jak wielka skamieniała fala, która wzniosła się w niebo. Grzbiet fali zamrożonej w kamieniu wieńczą Wielkie Himalaje. W głównym łańcuchu Himalajów, rozciągającym się wzdłuż granicy Tybetu i Nepalu, połączonych jest 11 szczytów. Każde pasmo górskie ma tutaj ponad 8000 metrów wysokości.
Historyczne nazwy najwyższych gór
Tutaj, w "siedzibie wiecznych śniegów", na ziemiach Chin, rozciągała się góra Chomolungma - najwyższa z himalajskich "ośmiotysięczników". Olbrzymia góra, która wzniosła się w niebo na niewiarygodną wysokość, ma jeszcze dwie nazwy. Mieszkańcy Nepalu nazywali ją Sagarmatha – „Panem nieba”.
Tybetańczycy nazywają szczyt Chomolungma (w tłumaczeniu - "Bogini Ziemi"). Dla Europejczyków to szczyt Everestu. Nazwali tę górę w ten sposób, gdy Indie przechodziły przez erę kolonizacji, będąc pod jarzmem Wielkiej Brytanii i służby topograficznej zniewolonychStanem kierował major D. Everest, który badał kolosalny system górski.
Najlepszy świat
Masyw Himalajów uważany jest za miejsce wyjątkowe. W tym cudownym zakątku znajdują się źródła Indusu i Gangesu. Góra Chomolungma ze swoim wysokim statusem stała się znana Chińczykom znacznie wcześniej niż ludziom z Nowego Świata. Tybetańscy mnisi u północnych podnóży „szczytu nieba” założyli klasztor Ronkbuk, który działa do dziś.
Zanim osoba, która wyjdzie na wewnętrzny dziedziniec klasztoru, otwiera się majestatyczny widok - imponujące pasma górskie o oszałamiającej urodzie. Splendor majestatycznego szczytu jest wyczuwalny z sąsiadujących z nim i oddalonych o wiele kilometrów przełęczy.
Everest Formation
Pasmo Himalajów, według geologów, powstało w epoce podziału starożytnej Gondwany. Kontynent rozbił się na talerze. Płyta indyjska, poruszając się w kierunku północnym, natrafiła na fragment euroazjatycki. W strefie dokowania płyt skorupa ziemska uległa ściśnięciu i utworzyła się ogromna fałda, którą nazwano Himalajami.
System górski Himalajów składał się z trzech wspaniałych stopni ciągnących się z północy na południe. „Sprzed Himalaje”, które tworzą południowy stopień, mają niższą wysokość. Tutejsze pasma górskie mają około 1000 m wysokości.
Środkowy stopień reprezentują masywy wznoszące się do 3500 m. W części północnej wysokość szczytów górskich waha się od 6000-8000 m. Szerokość pasm górskich sięga 80-90 km.
Wzrost pasma himalajskiego nie zatrzymał się aż do teraz. Naukowcy zapewniają, że wysokość Himalajówwzrasta rocznie o 3-10 mm. W paśmie górskim znajduje się 75 szczytów, przekraczających wysokość 7000 metrów. Nepalskie Himalaje uznawane za najwyższe.
I góra Chomolungma wzniosła się ponad wszystkie grzbiety. Gdzie jest jego szczyt? Wznosi się ponad bezkresne chińskie przestrzenie. Najwyższy szczyt Everestu otaczają inne gigantyczne szczyty, tworząc prawdziwy „dach świata”, utrzymujący niebo nad ziemią.
Wysokość Everestu
Szczyt górski, dumnie wznoszący się z wiecznych himalajskich śniegów, przyciąga turystów swoją wielkością i urzekającym pięknem. Wielu wspinaczy marzy o podboju stromych zboczy okazałego pasma górskiego o kształcie trójściennej piramidy. Pokonywanie dla nich trudnych górskich ścieżek o długości 8848 metrów (taka jest wysokość góry Chomolungma) to wielki zaszczyt!
Dokładna wysokość szczytu została ustalona przez angielskich topografów w 1852 roku. Od tego czasu podjęto wiele prób, które obaliłyby prymat Everestu. Byli jednak wielokrotnie demaskowani, ponieważ wszyscy okazali się niewypłacalni.
Podczas gdy większość wysokich szczytów tworzących kompleksy górskie świata została podbita przez wspinaczy, „siedmio- i ośmiotysięczniki”, które utworzyły górę Chomolungma, Everest, jeśli wolisz, wspinacze nie wiedzieli, jak podejść.
Klimat na Chomolungmie
Stromość południowego zbocza jest znacznie większa niż pozostałych dwóch. Śnieg na nim nie zalega, więc pojawia się na oczach podróżnikówodsłonięta skała. Resztę stoków pokrywają lodowce o długości do 5000 metrów.
Podając współrzędne góry Chomolungma, turyści rozumieją, że klimat na „szczycie świata” jest daleki od komfortu. Kiedy w paśmie gór wybucha zła pogoda, przebywanie na otwartej przestrzeni jest bardzo niebezpieczne. Termometr zamarza w temperaturze -600 C, a wiatr gwiżdże z prędkością 200 km/h.
Wspinaczka na Chomolungma
Przyciąganie magnetyczne najwyższego punktu na Ziemi jest niesamowite. Wspinacze co roku udają się na wschód, gdzie znajduje się góra Chomolungma, gdzie znajduje się przebijający chmury wierzchołek jej gigantycznego szczytu. Pokusa zdobycia tego szczytu jest wielka, ale niewielu go osiąga.
Filozofia Everestu jest surowa. Droga na jej szczyt jest zarezerwowana dla wybrednych i pospiesznych, pozbawionych zasad i nieostrożnych. Często przeradza się to w tragedię. Pierwsi wspinacze, którzy zaczęli się wspinać na początku XX wieku, ponieśli fiasko z powodu słabego sprzętu. Po raz pierwszy góra Chomolungma została zdobyta przez ludzi w 1953 roku.
Wspinacze nieustannie konkurują w trudności wspinaczki na Everest. Niektórzy próbują wspinać się po oblodzonych zboczach w środku zimy. Inni, zamierzając wspiąć się na szczyt, odmawiają zabrania tlenu. Wyemancypowane kobiety, zjednoczone w grupie, próbują pokonać trudną drogę bez mężczyzn.
Jednak tylko Reinhold Messner zaskoczył wszystkich. Krnąbrna góra Chomolungma zapewniła mu wielkiemiłosierdzie - ustanawiaj kilka rekordów jednocześnie! On, wspinając się samotnie po północnym zboczu bez tlenu, pokonał wejście na szczyt w 3 dni. W 1992 roku 32 wspinaczy wspięło się na szczyt w ramach rosyjskiego zespołu Lada-Everest.
Narodziny czasów ostatecznych
Powodzenie wyprawy zależy nie tyle od jakości sprzętu, ile od klimatu, który determinuje szerokość i długość geograficzną góry Chomolungma (27°59'17″N, 86°55'31″E), ale także jego wysokość. Ponadto wspinacze muszą pokonać chorobę górską, która występuje przy dużym rozrzedzeniu powietrza.
Co roku około 500 podróżników wyrusza na podbój szczytu. Rządy Imperium Niebieskiego i Nepalu nie mają nic przeciwko zarabianiu na przyznaniu prawa do wspinania się po zboczach surowego szczytu. Teraz prawie wszystkie wejścia odbywają się na zasadach komercyjnych. Turyści organizują wejście na szczyt Everestu w wyspecjalizowanych firmach.
Profesjonalni przewodnicy towarzyszą podróżnikom na sam szczyt. Usługa kosztuje wspinaczy 65 000 $. Kwota ta obejmuje szkolenie, zapewnienie niezbędnego sprzętu oraz zapewnienie bezpieczeństwa (w miarę możliwości) na żmudnej górskiej trasie. Aklimatyzacja i wspinaczka zajmuje około 2 miesięcy.
