Metro w Moskwie, będące głównym węzłem komunikacyjnym stolicy, pełni kilka innych funkcji. Oprócz potężnych środków ochrony ludności i prowadzenia operacji na rzecz ogólnej obrony cywilnej miasta, moskiewskie metro jest także bardzo cennym zabytkiem kultury naszego kraju, wyraźnie pokazującym historię rozwoju i etapy powstawania społeczeństwo.
Główna wystawa ZSRR
Wystawa Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (WDNKh ZSRR) otrzymała swoją nazwę w 1959 roku. Początkowo jej nazwa brzmiała jak „Ogólnounijna Wystawa Rolnicza”. Kompleks został otwarty w Moskwie w 1939 roku na rozległym terenie między Głównym Ogrodem Botanicznym a Parkiem Rekreacyjnym Ostankino i działał do 1941 roku. Po wojnie ekspozycję otwarto dopiero w 1954 roku, a w 1992 przemianowano ją na Ogólnorosyjskie Centrum Wystawiennicze (WWC). W latach przedwojennych podobna wystawa odbywała się na Wzgórzach Wróbli, a od 1923 roku nosiła nazwę„Ogólnorosyjska wystawa rolnicza i rzemieślniczo-przemysłowa”.
Rok przed zmianą nazwy na VDNKh, metro otworzyło swoje podwoje dla gości kompleksu, czyniąc go znacznie bliższym ludziom w dosłownym tego słowa znaczeniu. Terytorium VDNH obejmuje również pomnik „Robotnik i dziewczyna z farmy kolektywnej”, rzeźbiarz Vera Mukhina, fontanny „Przyjaźń narodów ZSRR” i „Kamienny kwiat”, 14 fontann centralnej alei, trzy eleganckie łuki Centralnego, Wejścia główne i południowe oraz około dziewięćdziesięciu pawilonów wybudowanych na terenie kompleksu wystawienniczego.
Co nazwać?
Stacja metra „VDNKh” została uruchomiona 1 maja 1958 roku jako stacja końcowa w promieniu Rygi „Prospect Mira” – „VSHV”. Przed nadaniem nowej nazwy wystawie, w ciągu roku stacja nosiła nazwę podobnie do znajdującego się nad nią kompleksu wystawienniczego - „WSHV”. W 1992 roku, po zmianie nazwy WOGN-u na Wszechrosyjskie Centrum Wystawiennicze, zaproponowano również zmianę nazwy stacji, ale z tego projektu zrezygnowano. Nie opublikowano również innych projektów nadania stacji nowych nazw: Wystawocznaja, Rostokino, Kosmiczeskaja - te nazwy na zawsze pozostały na papierze.
Pomarańczowa gałąź
Rizhsky promieni, uruchomiony w 1958 roku, składał się tylko z czterech stacji: Ogród Botaniczny (obecnie Prospekt Mira), Ryżskaja, Mir (znane również jako Szczerbakowskaja i Aleksiejewskaja) oraz WSHV (obecnie WDNKh). Jak dojechać metrem do centrum miasta czy na wystawę w skali unijnej, od tej pory przestało to być problemem. Wcześniej było to możliwerobić tylko w transporcie lądowym stolicy.
Cztery lata później, w 1962 roku, oddano do użytku oddział w Kałudze. Łączył centralną część Moskwy z nowymi budynkami na południowym zachodzie i rozciągał się do stacji Nowe Czeriomuszki. Warto zauważyć, że stacja Shabolovskaya została oddana do użytku dopiero w 1980 roku, chociaż była uwzględniona w projekcie od samego początku. Stacja „Kaluzhskaya” początkowo znajdowała się w zajezdni (część trakcyjna numer pięć „Kaluzhskoye”). W 1974 roku została zamknięta, uruchamiając nową platformę o tej samej nazwie.
Rozwój linii
Dwa kierunki zostały połączone w 1972 roku, nazwa nowo powstałego pełnoprawnego oddziału otrzymała nazwę „Linia Kaługa-Riżskaja” od nazwy każdego z poprzednich promieni. W 1978 r. linia została przedłużona do stacji Miedwiedkowo, czwartej stacji na północ od WOGN-u. Metro w Moskwie rozwija się z roku na rok, oplatając swoją siecią podziemnych przewozów coraz to nowe obszary stolicy. W latach 80. linię przeciągnięto na południowy zachód, aw 1990 r. otwarto stację końcową Bitsevsky Park (obecnie Novoyasenevskaya) ze ślepymi zaułkami. W 2014 roku została wykonana stacja przesiadkowa, dająca pasażerom możliwość przesiadki na lekką linię metra L1.
Duma Narodu
Pomimo sowieckiego pochodzenia nazwa stacji nadal jest synonimem dumnego słowa Moskwa. WDNKh, metro obok niego, ogromny teren wystawienniczy Związku Radzieckiego, Hotel Kosmos, a także słynny pomnik „Robotnica i dziewczyna z kołchozu” – na zawsze pozostaną symbolem rozwiniętego socjalizmu w stolicynasz stan. Dziś stacja ta nie jest już tylko przystankiem jednej z moskiewskich linii metra. To także zabytek historyczny, świadczący o architektonicznej i inżynierskiej sile tamtych czasów.
Dekoracja stacji
"VNDH" - stacja do głębokiego układania. Podziemny poziom minus pięćdziesiąt trzy i pół metra sprawia, że jest to jedna z najgłębszych stacji moskiewskiego metra. Stacja ma trzysklepioną konstrukcję o długości dziewięciu pylonów (łącznie osiemnaście). Platforma nie może pochwalić się specjalną dekoracją dekoracyjną, ponieważ została zbudowana przez lata poważnych oszczędności. Początkowo planowano ozdobić szczyty pylonów zielonym ornamentem oprawionym w złocenia o motywach mozaiki florenckiej. Artysta Vladimir Andreyevich Favorsky został nawet specjalnie zaproszony do tej pracy.
Po pewnym czasie stworzył specjalny rysunek dla stacji WOGN-u. Metro lat pięćdziesiątych wyróżniało się odmiennością konstrukcji każdej stacji. A przystanków było wtedy kilka. Dopiero niedawno skończyła się wojna, główne siły ludu pracującego zostały rzucone na odbudowę gospodarki kraju. Szczegółowo podeszli jednak do stworzenia wnętrza metropolii. Nie ominięty i „VDNKh”. Przeplatanie się dębowych liści i wstęg organicznie ozdobiło pierwszy pylon budowanej stacji. Jednak niedobory i oszczędności zebrały swoje żniwo. Mozaika została otynkowana i pomalowana zieloną farbą nie tylko pierwszą z konstrukcji nośnych, ale także każdą z podpór.
Do regionu i poza jego granice
Obecnie tostacja metra jest jednym z najbardziej ruchliwych węzłów przesiadkowych w regionie moskiewskim. Istotną rolę odgrywa w tym fakt, że znajduje się na terenie ogromnego kompleksu wystawienniczego metra „WDNKh”.
Mapa moskiewskiego systemu szybkiego transportu w mieście nie odzwierciedla i nie oddaje pełni i skali codziennych przepływów pasażerskich przejeżdżających przez dworzec. Obecność podmiejskiego węzła komunikacyjnego sprawia, że znaczna część osób korzystających z VDNH wsiada do metra rano i opuszcza go po zakończeniu dnia pracy, wracając do domu. Mytishchi, Korolev, Sergiev Posad, Pushkino, Ivanteevka, Lesnye polyany - to nie jest pełna lista miast pod Moskwą, do których i z których można dojechać autobusem z TPU do VDNKh. Jednocześnie metro moskiewskie stanowi logiczną kontynuację arterii komunikacyjnej zarówno do centrum stolicy, jak i w przeciwnym kierunku.
Nie zapomnij o mieszkańcach pobliskich terenów, gdzie moskiewskie metro nie zdążyło jeszcze wyrzucić swoich rozgałęzień. Ostankino, Rostokino, Maryina Roshcha, powiat Jarosław - większość mieszkających tu ludzi korzysta ze stacji WDNKh, aby dostać się do pracy lub do centrum stolicy. Do zwiększenia obciążenia stacji przyczyniają się również bezpłatne autobusy do głównych centrów handlowych, takich jak Złoty Babilon w Rostokinie czy XL w Mytiszczi pod Moskwą. Potencjalnych odwiedzających galerie handlowo-rozrywkowe ze wszystkich dzielnic Moskwy przyciąga możliwość bezpłatnego dojazdu transportem lądowym do miejsca zakupów.
Wyjdź ze stacji
Do połowy 1997 roku funkcjonował jedyny północny nadziemny hol w formie rotundy, otwarty jeszcze w 1958 roku. Jednak jego przepustowość wyraźnie nie wystarczała, aby sprostać rosnącemu z dnia na dzień obciążeniu stacji metra WOGN. Zjazdy po obu stronach Prospektu Mira zostały otwarte 25 sierpnia 1997 roku. Przedsionek południowy zabiera pasażerów do podziemnego przejścia pod autostradą i oferuje wyjście na powierzchnię od strony alei Kosmonautów lub od strony Świątyni Tichwińskiej Ikony Matki Bożej w Aleksiejewskim.
W czerwcu 2013 r. Lobby Północne zostało zamknięte przez prawie rok, aby naprawić ruchome schody, które służyły swoim czasom i już są dość zużyte. Nowe mechanizmy podnoszące zaczęły działać 1 czerwca 2014 roku. Nowoczesne urządzenia nie tylko mają zwiększoną przepustowość, ale także spełniają wszystkie normy bezpieczeństwa ISO9001-2011.
Na zakończenie
Stacja metra VDNKh była i pozostaje symbolem rozwoju i pomnikiem historii w sercach Rosjan. Wycieczki turystyczne w moskiewskim metrze dla zagranicznych podróżnych przechodzą codziennie przez jego podziemne podziemie. Ponad 150 000 osób codziennie wchodzi na zimny granit jej domeny. Stacja została uwieczniona w wielu utworach literackich, na przykład w powieści Dmitrija Głuchowskiego „Metro 2033” jako „ostatnia twierdza kultury i północna przyczółek cywilizacji na linii Kaługa-Ryga”.
