Plac Świętego Piotra w Rzymie jest słusznie najbardziej znanym i popularnym wśród chrześcijan i zwykłych turystów. W języku włoskim jego nazwa będzie brzmiała jak Piazza San Pietro. Na cześć klucznika raju św. Piotra wybudowano historyczny kompleks, dzięki czemu panorama zespołu z dużej wysokości przypomina dziurkę od klucza.
Architekt Plac Świętego Piotra
Ideologiem i twórcą tego wielkiego kompleksu był słynny włoski esteta i rzeźbiarz Giovanni Bernini. Urodzony w grudniu 1598 w Neapolu w rodzinie architekta. Po ojcu Giovanni odziedziczył talent tworzenia w stylu barokowym.
W wieku 7 lat Bernini zaczął tworzyć pierwsze szkice. W tym czasie rodzina Giovanni przeniosła się do Rzymu, gdzie Piotr był jednym z głównych czczonych świętych. Rok później młody artysta wykonał portret wielkiego męczennika, po czym chłopiec został natychmiast nazwany drugim Michałem Aniołem. W 1614 Bernini stworzył swoją debiutancką rzeźbę poświęconą św. Wawrzyńcowi. Giotynowe popiersie wywarło takie wrażenie na kardynale Borghese, że postanowił zabrać młodego człowieka do swojej willi i uczynić z niego swojego osobistego artystę. Wkrótce Giovanni został wtajemniczonyrycerzy i stał się jednym z najlepszych przyjaciół papieża Urbana VIII. Istnieje nawet opinia, że Bernini był głównym doradcą kardynała Barberiniego. Pod tak autorytatywnym patronatem młody architekt miał możliwość swobodnej realizacji swoich nowych, wspaniałych pomysłów. To właśnie w tym okresie postanowił urządzić Plac św. Piotra w Watykanie w stylu barokowym.
W połowie lat dwudziestych XVI wieku Giovanni miał rodzinny dramat. Przez długi czas był w związku z piękną Konstancją. Duchową sielankę dwóch serc złamała zdrada dziewczyny z młodszym bratem. Nie mogąc wytrzymać zdrady, Bernini pobił Luigiego do nieprzytomności, a następnie wydał rozkaz okaleczenia twarzy Constance nie do poznania. Jednak te zbrodnie z łatwością uszło na sucho rzeźbiarzowi, ponieważ stanął w jego obronie papież Urban VIII.
Wszystko to wstrząsnęło psychiką Berniniego, ale i tutaj kościół przyszedł z pomocą. Architektowi zlecono przebudowę Placu św. Piotra. Bernini chciał uciec od psychicznej udręki, dlatego chętnie się zgodził. Latem 1641 r. położono pierwszy kamień pod budowę nowego placu. Dzisiaj imię Giovanniego nosi krater na Merkurym, a wizerunek jego twarzy pyszni się na 50-tysięcznym banknocie włoskiego liry.
Wyjątkowość Placu Świętego Piotra
W 1663 roku kompleks kościelny w Watykanie został całkowicie ukończony. Bernini, który kierował budową, był zachwycony i dumny ze swojego projektu. Dziś Plac Świętego Piotra w Rzymie jest uważany za główny zespół architektoniczny Włoch i prawdopodobnie całej Europy.
Kompleks składa się z dwóch części: owalnej i trapezowej. Oba place znajdują się na tej samej osi z katedrą św. Piotra. Podczas budowy kompleksu Bernini wykorzystał tzw. nasycenie monumentalne. Tak więc główny plac św. Piotra jest otoczony wysokimi potężnymi kolumnami ustawionymi w 4 rzędach. Starożytni architekci uwielbiali eliptyczne kształty, ponieważ stwarzały poczucie mobilności i niestabilności. Giovanni również zastosował w swoich projektach podobną barokową technikę.
Środek placu zdobi okazały egipski obelisk i dwie wyjątkowe fontanny. Zespół Berniniego umożliwił stworzenie majestatycznego monumentalnego tła dla procesji kościelnych i innych uroczystych wydarzeń w losowo zabudowanej metropolii. Jedną z atrakcji kompleksu jest Skała Regia, którą stworzył również Giovanni. Reprezentuje Schody Królewskie prowadzące z Bazyliki św. Piotra do Pałacu Watykańskiego. Projektując Skałę, Bernini zastosował technikę iluzorycznej perspektywy, dzięki czemu człowiek czuje się mniej więcej tak, jakby był w teatrze. Sam Plac Piotra dzieli 8 prowizorycznych ścieżek. Dzięki tej technice w środku kompleksu powstał wyraźny środek w postaci słońca.
Legenda o obelisku
Dziś plac przed Bazyliką św. Piotra wyróżnia się przede wszystkim centralnie umieszczoną 37-metrową egipską stelą, ale nie zawsze tak było. Istnieje legenda, że w 1586 r. architekci z rozkazu papieża musieli:zaczął wznosić obelisk na metrowym piedestale.
Dziesiątki mężczyzn zmagało się z wyprostowaniem steli. Nagle liny zaczęły się rwać jedna po drugiej, a obelisk coraz bardziej się odchylał. Główny architekt Fontany był przerażony, nie wiedział, jak zaradzić tej sytuacji. Wtedy na ratunek przyszedł legendarny kapitan Breska. Podbiegł do robotników i zaczął lać wodę na liny, inni poszli za jego przykładem. Wkrótce liny zamoczyły się, zyskały sprężystość i sprężystość. W rezultacie incydent został rozwiązany i pod koniec dnia obelisk został zainstalowany na prawowitym piedestale. Dzisiaj jeden z placów w Sanremo nosi imię kapitana Brexa.
Historia Katedry Św. Piotra
Ten architektoniczny kompleks katolicki jest uważany za najważniejszy budynek Watykanu. Plac św. Piotra jest również głównym miejscem ceremonii całego Kościoła Rzymskiego. W jego tworzeniu wzięli udział tacy kultowi architekci i artyści jak Bramante, Michał Anioł, Rafael i oczywiście Bernini. Bazylika św. Piotra jest największym kościołem katolickim na świecie. Jego pojemność to 60 tysięcy osób.
W czasach starożytnych na miejscu budowy znajdowały się ozdobne ogrody Nerona. Pierwsza wersja katedry została zbudowana w 326 roku, za panowania cesarza Konstantyna. Do XV wieku nigdy nie został odbudowany, więc budynek stopniowo się zawalił. I dopiero za Juliusza II wzniesiono potężny pałac ze starożytnej bazyliki, podarowanejKościół katolicki do służby. W ciągu następnego stulecia takie legendarne postaci jak Donato Bramante, Raphael, Peruzzi, Sangallo, Michelangelo, della Porta, Vignola, Maderno i wreszcie Bernini mieli rękę w katedrze.
Fasada Katedry Św. Piotra
Ma 48 m wysokości i prawie 120 m szerokości. Strych fasady zdobią majestatyczne 6-metrowe posągi Chrystusa, Jedenastu Apostołów i Jana Chrzciciela.
Jedynym dowodem i pamiątką po starożytnej bazylice są drzwi głównego portalu katedry, które zachowały się od XV wieku. W sumie do kościoła prowadzi 5 uroczystych wejść. Przed głównym budynkiem znajduje się słynna mozaika Giotta Navicella, wykonana pod koniec VIII wieku. Po lewej stronie fasady portalu znajdują się Bramy Śmierci. Ich autorem był Giacomo Manzu. Prace nad projektem trwały 15 lat, do 1964r.
Wnętrze Katedry Św. Piotra
Wewnątrz budynek zachwyca również imponującymi rozmiarami i bogatą dekoracją. Centralna suszarka do włosów rozciąga się na 212 m. Na końcu bazyliki znajduje się słynna cudowna figura św. Kopuła główna stoi na dużych kolumnach, na wysokości 120 mi ma średnicę około 42 m.
Nad ołtarzem znajduje się ogromne cyborium o szerokości 29 m. Zamontowane jest na 4 ozdobnych kolumnach, na których majestatycznie stoją posągi archaniołów. Za cyborium znajduje się ambona św. Piotra zaprojektowana przez Berniniego. Po lewej i prawej stronie ołtarz ozdobiony jest unikalnymi dziełami della Porta, Michała Anioła, Cavalliniego i samego Giovanniego.
Recenzje Placu Świętego Piotra
Każda wycieczka po Włoszech powinna zaczynać się od tego zespołu architektonicznego. Do Placu Świętego Piotra można łatwo dostać się metrem lub pieszo. Jak pokazują liczne recenzje naocznych świadków, pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, są potężne kolumny po obu stronach kompleksu. Główną atrakcją jest Obelisk, w pobliżu którego zawsze jest mnóstwo turystów. Wejście na Plac św. Piotra jest całkowicie bezpłatne, podobnie jak do samej Katedry. Jeśli chcesz, możesz wjechać windą do dzwonnicy za 7 euro, skąd możesz podziwiać oszałamiający widok na piękno Rzymu. W kościele można nie tylko usiąść na ławce i podziwiać wnętrze, ale także spokojnie się modlić.
Pomimo tego, główną zaletą jest to, że możesz robić zdjęcia Placu Świętego Piotra za darmo. Co minutę na terenie kompleksu ktoś robi sobie selfie obok majestatycznych rzeźb i konstrukcji architektonicznych. W pobliżu placu znajdują się również sklepy, restauracje i sklepy z pamiątkami.
Ciekawe
Plac św. kompleksu.
Ołtarz katedry od samego początku był zwrócony nie na wschód, jak to jest w zwyczaju w chrześcijaństwie, ale na zachód.
