Historyczne dziedzictwo Rosji: chińska wioska

2024 Autor: Harold Hamphrey | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:20

Chińska wieś - kompleks budynków w stylu chinoiserie, położony na granicy parków Aleksandra i Katarzyny przy wjeździe z Petersburga do Carskiego Sioła.

Styl chinoiserie

Pojawieniu się tego stylu towarzyszył eksport chińskiej porcelany do Europy na początku XVIII wieku. Niezwykle lekkie, eleganckie i dużo bardziej higieniczne produkty od razu przyciągnęły uwagę wyższej klasy.

Niedługo potem popularność ogarnęła wszystkie gałęzie sztuki chińskiej. W rezydencjach królewskich i cesarskich rozpoczęto budowę pawilonów, pałaców i mostów, częściowo kopiując tradycyjną architekturę Imperium Niebieskiego. Niestety w tym czasie było zbyt mało badań nad tym krajem, więc projektanci budynków kierowali się raczej własnymi fantazjami i pomysłami na to, jak powinny wyglądać wyniki ich kreacji.

Tak pojawił się styl Chinoiserie, który stał się częścią orientalizmu i rokoka, w którym pierwotnie zbudowano Chińską Wioską.

Dystrybucja stylu w Rosji

W Rosji styl ten równie szybko stał się popularny wśród szlachty, dzięki czemuw kilku pałacach kraju pojawiły się biura, urządzone w najlepszych tradycjach chinoiserie. Najwięcej takich budowli stworzył architekt Antonio Rinaldi - i to on, dekretem Katarzyny Wielkiej, był projektantem Wioski Chińskiej.

Chińska wieś w Carskim Siole

Ten kompleks budynków był pomysłem rosyjskiej cesarzowej Katarzyny II, która uległa wpływowi europejskiej mody na styl chinoiserie. Być może zainspirował ją podobny projekt w Drottningholm, zdecydowany stworzyć coś lepszego.

Nie wiadomo na pewno, ale istnieje opinia, że projekt wsi powierzono jednocześnie dwóm architektom: Rinaldiemu i Charlesowi Cameronowi. Próbki były rycinami, które zostały kiedyś dostarczone z Pekinu i były osobistą własnością cesarzowej.

Zgodnie z planem chińska wioska miała składać się z 18 domów i ośmiobocznego obserwatorium, a poza kompleksem należało wybudować pagodę. Początkowo Catherine starała się zrekrutować prawdziwego architekta z Imperium Niebieskiego, ale nie udało się. Z tego powodu zlecono jej uzyskanie kopii pagody, stworzonej przez Williama Chambersa w stylu chinoiserie.

Jednak po śmierci cesarzowej w 1796 roku prace nad projektem zostały wstrzymane. Z zaplanowanych 18 domów wybudowano tylko 10, obserwatorium nie zostało ukończone, a pagoda pozostała na papierze.

Chińska wioska pod Aleksandrem I

Prace nad kompleksem wznowiono dopiero po interwencji Aleksandra I. W 1818 r. przyciągnął on Wasilija Stasowa doprzebudowa wsi na formę mieszkalną. W efekcie większość orientalnych dekoracji uległa zniszczeniu, ale obecnie kompleks zapewniał zakwaterowanie dla różnych znamienitych gości.

Budynki zostały zjednoczone między sobą przez Stasowa, a niedokończone obserwatorium zostało uzupełnione kulistą kopułą.

Każdy dom w Chińskiej Wiosce był otoczony własnym ogrodem i umeblowany wewnątrz. Nikołaj Karamzin mieszkał w jednym z tych budynków przez trzy lata, pisząc Historię Państwa Rosyjskiego.

Również na terenie kompleksu znajdował się Teatr Chiński, w którym Giovanni Paisiello prezentował swoje nowe kreacje. Jednak w 1941 roku budynek spłonął, a prace konserwatorskie nie zostały przeprowadzone do tej pory.

Nowoczesność

Podczas okupacji niemieckiej wieś została poważnie zniszczona, a jej odbudowa postępowała jakby niechętnie. W latach 60. kompleks zamieniono na mieszkania komunalne, a nieco później przekształcono w bazę turystyczną. Dopiero w 1996 roku rozpoczęły się prace renowacyjne na dużą skalę, dzięki pewnej duńskiej firmie, która w zamian otrzymała prawo do wynajmu domów na 50 lat.

Do tej pory wieś została całkowicie odrestaurowana. Posiada zarówno apartamenty gościnne, jak i mieszkalne, jednak tylko widok frontowy kompleksu z drogi jest dostępny dla turystów. Życie w chińskiej wiosce nie jest już możliwe dla zwykłego laika, ponieważ jej terytorium jest obecnie prywatnie wymienione jako prywatna własność innegostanów, a domy są wynajmowane przez obcokrajowców.

Trudno uwierzyć, że część historycznego dziedzictwa Rosji jest zamknięta dla jej ludności, jednak do czasu wygaśnięcia uzgodnionego okresu (a być może nawet później), fakt ten pozostanie niezmieniony.