Saint Martin, znany również jako Saint Martin, znajduje się na Morzu Karaibskim. Co zaskakujące, na tym małym skrawku ziemi znajdują się dwa stany - Francja i Holandia. Co więcej, jest to najmniejsza zamieszkana wyspa na świecie. Wszystkie te niesamowite fakty przyciągają co roku tysiące turystów, ponieważ pogoda sprzyja dobremu wypoczynkowi - ciepłe morze, czyste plaże i słońce, które świeci prawie przez cały rok.
Lokalizacja wyspy
Wyspa Świętego Marcina znajduje się na północnym grzbiecie wschodnich Karaibów. Część archipelagu Małych Antyli.
Północna część wybrzeża wyspy jest okupowana przez francuską społeczność zamorską, a południowa jest uważana za autonomiczną autonomię, ale jest częścią Królestwa Niderlandów. Holenderska część wyspy nazywa się Sint Martin.
Każda część ma swój własny kapitał. Francuska nazwa to Marigot, a holenderska to Philipsburg.
To niezwykły fakt, że wyspa wzięła swoją nazwę od Brytyjczyków. Pierwotni miejscowi tubylcy zawsze nazywali ją Narikel Jinjira, co dosłownie oznacza „wyspę kokosową”. tonaprawdę kawałek raju, więc nie bez powodu wielu turystów z całego świata jest zainteresowanych tym, gdzie znajduje się wyspa św. Marcina.
Geografia
Najmniejsza zamieszkana wyspa na świecie ma tylko 87 kilometrów kwadratowych. Większość z nich należy do strony francuskiej – około 53 kilometry kwadratowe, pozostałe 34 – pod jurysdykcją Holendrów.
Wyspa Świętego Marcina to pagórkowaty teren. Jest tu wiele gór i wzgórz, najwyższym punktem jest Mount Peak Paradise. Jego wysokość to 424 metry nad poziomem morza. Znajduje się we francuskiej części wyspy. Wspinaczka po górach jest wygodna i przyjemna, większość wzniesień pokryta jest lasami i zielenią.
Klimat
Wyspa ma wyraźny klimat tropikalny morski. Pora deszczowa zaczyna się tutaj w kwietniu i trwa do około listopada. Deszcze są ulewne, ale najczęściej krótkotrwałe.
Saint Martin jest o tej porze roku narażony na pasaty, które neutralizują wysoką wilgotność. Dlatego nawet w tych miesiącach wygodnie jest tu odpoczywać. Ciepło nie jest tak bardzo odczuwalne z powodu wiatru.
W miesiącach zimowych temperatura spada do 27-29 stopni powyżej zera w dzień i 20-22 stopni w nocy. Wilgotny klimat zimą prawie nie jest odczuwalny. Dla turystów na wyspie jest około 30 plaż, prawie wszystkie mają biały piasek, co sprawia, że reszta jest niezapomniana. Miejsca turystyczne znajdują się zarówno na terytorium Holandii, jak i Francji.
Historia wyspy
Zanim Kolumb odkrył Amerykę, wyspa należała do Indian Arawak. Nazwali ją „Krainą Kobiet”. Było to spokojne plemię, które zajmowało się głównie rolnictwem. Jako pierwsi dowiedzieli się, gdzie jest wyspa św. Marcina, Brytyjczycy. 11 listopada 1493 został umieszczony na mapie świata. Do dziś ta data jest uważana za główne święto na wyspie.
Francuscy koloniści przybyli tu dopiero w latach dwudziestych XVII wieku. Zaczęli aktywnie uprawiać tytoń. A w 1631 roku Holendrzy założyli na wyspie swoją bazę. Pierwszym gubernatorem był Jan Claeszon van Kampen, który rozpoczął wydobycie soli.
W 1633 r. Saint-Martin znalazł się pod protektoratem Hiszpanów, którzy utrzymywali go przez kilkadziesiąt lat, odpierając ataki Holendrów. Opuścili ją dopiero w 1648 roku, kiedy przestała mieć strategiczne znaczenie. Na mocy traktatu z Munster przeszedł do Holandii. Ostatecznie koloniści francuscy również tutaj przywrócili swoje osady.
Ludność i język
Łącznie na wyspie mieszka nieco mniej niż 75 tysięcy mieszkańców. Tylko jedna czwarta populacji jest biała.
Święty Marcin - wyspa dwóch panów. Taką nazwę otrzymała nieprzypadkowo. Dziś zarówno Holendrzy, jak i Francuzi pokojowo współistnieją tam na niewielkim obszarze, posługując się jednym językiem mówionym - jest to dialekt Saint-Martin wschodniokaraibskiego języka anglo-kreolskiego. Jednocześnie po stronie Holandii za oficjalny uważany jest holenderski, a po stronie Francji odpowiednio francuski. Oprócz,Angielski, hiszpański i kreolski Papiamento są niezwykle popularne.
Gospodarka wyspowa
Główną pozycją dochodów gospodarki wyspy jest turystyka. Oficjalną walutą jest euro, ale dolary amerykańskie są wszędzie swobodnie akceptowane, a większość cen w sklepach i hotelach jest podawana w tej walucie, ponieważ główny napływ turystów wciąż przybywa ze Stanów Zjednoczonych. Kartą kredytową można swobodnie płacić w dowolnym miejscu, a standard życia na wyspie jest taki sam (a nawet nieco wyższy) niż w Europie Zachodniej.
Holenderska część wyspy to dobrze znana przybrzeżna część wyspy. Na tym terytorium zarejestrowanych jest wiele firm, ale działalność prowadzona jest poza nim i jest zwolniona z podatków. Firmy korzystają również z absolutnego braku podatków od nieruchomości.
Do usług tych, którzy chcą polecieć na wyspę St. Martin - Lotnisko Księżnej Juliany. Jego nazwa pochodzi od holenderskiej księżniczki, która przybyła tu rok po otwarciu, w 1944 roku.
Lotnisko jest dość małe. Pas startowy ma tylko 2,3 kilometra długości. Dlatego latają tu tylko doświadczeni i pewni siebie piloci.
Lądowanie na św. Nie tylko długość pasa startowego jest bardzo mała, ale dodatkowo przylega on do brzegu morza. W efekcie liniowiec pasażerski musi wylądować dosłownie nad głowami turystów wypoczywających na największej lokalnej plaży – Maho.
Plaże na wyspie
Maho to jedna z największych plaż, z których słynie Saint Martin. Opis tego zawsze zaczyna się od tego, jak odczuwają to turyści, gdy pasażerskie liniowce przybywające na wyspę przelatują 15-20 metrów nad ich głowami.
Z tego powodu Maho jest niezwykle popularne wśród spotterów - ludzi, którzy lubią oglądać samoloty. Sama plaża jest niewielka, jej długość to około 300 metrów, a jej szerokość to kilkadziesiąt metrów. W jednej z knajp obowiązkowo należy ogłosić przez głośnik zbliżanie się kolejnego samolotu. Również wzdłuż plaży rozmieszczone są tablice, na których kredą wypisany jest rozkład kolejnych lotów.
Z uwagi na fakt, że Maho jest regularnie narażone na silne prądy powietrza z samolotów pasażerskich, jest całkowicie pozbawione roślinności. Również z tego powodu na wybrzeżu prawie zawsze występują silne fale, które z kolei przyciągają windsurferów. Bardzo niebezpieczne jest przebywanie w centralnej części plaży podczas lądowania samolotu - jest ona obarczona obrażeniami (nie wyklucza się skutków śmiertelnych), o których turyści są nieustannie ostrzegani przez pracowników lokalnej administracji. W końcu prędkość wiatru w tym czasie sięga 160 kilometrów na godzinę. Jednak wielu celowo ignoruje te ostrzeżenia, aby doświadczyć dreszczyku emocji.
W 2008 roku Wyspę Świętego Marcina mocno uderzył huragan. Francja zrobiła wiele, aby zminimalizować szkody. Huragan Omar zmył cały piasek z plaży Maho i musiał zostać ponownie sprowadzony.
Zabytki wyspy
Na wyspie jest wiele atrakcji, które przyciągają turystów. Na przykład farma motyli. Pod specjalnym baldachimem można wybrać się na romantyczny spacer w towarzystwie kilkuset tych pięknych stworzeń. Koszt wycieczki jest niski - około 12 dolarów.
Również turystów przyciąga najwyższy punkt wyspy - Mount Peak Paradise. Posiada dwie platformy widokowe, z których każda oferuje niezapomniany widok na Morze Karaibskie i wybrzeże wyspy. Aby wspiąć się na wyspę, najczęściej korzystają z samochodu, ponieważ droga jest bardzo stroma i kamienista. Rower ani motorower tutaj nie przejedzie.
Wyspa jest również popularna wśród nudystów. Jest wiele plaż, na których noszenie ubrania jest opcjonalne. Na przykład po stronie holenderskiej jest to plaża Kupekoy, położona u samego podnóża klifu. To prawda, to jedyne takie miejsce w Holandii, na każdej innej plaży na pewno zostaniesz ukarany grzywną.
Na terytorium Francji ulubioną plażą nudystów jest Papagayo. Tutaj jest to oficjalnie dozwolone. Na innych plażach najczęściej tolerowani są ci, którzy chcą się opalać topless. Zwłaszcza jeśli jest dzień powszedni i jest niewielu odwiedzających.
Drużyna piłkarska
Jednym z najciekawszych i najbardziej zaskakujących faktów jest to, że wyspa ma własną drużynę piłkarską. Co prawda nie jest członkiem FIFA, dlatego nie bierze udziału w meczach eliminacyjnych do mistrzostw świata. Ale regularnie gra w zawodach organizowanych pod patronatem CONCACAF - Federacji Piłki NożnejAmeryka Północna i Środkowa.
Ostatni raz drużyna Saint-Martin próbowała przebić się do Złotego Pucharu CONCACAF w 2012 roku. Aby to zrobić, trzeba było z powodzeniem wystąpić na Pucharze Karaibów. Jednak w fazie grupowej zespół poniósł trzy porażki - 0:7 z Haiti, 0:9 z Portoryko i 0:8 z Bermudów.
Ogólnie rzecz biorąc, drużyna narodowa jest uważana za jedną z najsłabszych w CONCACAF. Istnieje od 1994 roku. W tej chwili rozegrała 26 meczów, z których 17 przegrała. W 6 spotkaniach chłopakom udało się wygrać. Najbardziej udanym rokiem dla drużyny Saint Martin był rok 2001, kiedy pokonali zespoły Montserrat i Anguilla z wynikiem 3:1. Te zwycięstwa pozostają największymi w jej historii.
Reprezentacja Jamajki w 2004 roku zadała największą porażkę St. Martins. Mecz zakończył się wynikiem 12:0.
