Bolshaya Dmitrovka to jedna z pierwszych ulic w Moskwie. Sławę zyskała już w XIV wieku jako główny szlak handlowy do Dmitrowa, miasta położonego najbliżej Wołgi, w którym znajdował się port rzeczny. Obecnie ulica znajduje się na terenie Centralnego Okręgu Administracyjnego stolicy.
Utworzenie osady
Sloboda po obu stronach drogi do Dmitrowa zaczęła powstawać w XIV wieku. Większość ludności stanowili rzemieślnicy i kupcy. Sloboda zaczęto nazywać Dmitrowską, ponieważ większość jej mieszkańców pochodziła z miasta o tej samej nazwie.
XVI-XVII wiek
W XVI i XVII wieku mieszkańcy Dmitrowskiej Słobody zostali przesiedleni z dala od Kremla. Celem było wyzwolenie dochodowych terytoriów dla miejscowej szlachty. Wraz z rozwojem miasta osada musiała przesuwać się dalej wzdłuż drogi. Nowo zasiedlone terytoria zaczęto nazywać Malaya Dmitrovskaya Sloboda.
XVIII wiek
W połowie XVIII wieku wszyscyosiedla były uważane za ulice i miały takie same nazwy jak dzisiaj - Bolshaya Dmitrovka, Malaya Dmitrovka, Novoslobodskaya street.
Urzędnicy sądowi osiedlali się swobodnie i szeroko: podwórka zajmowały całe bloki, domy otaczały budynki gospodarcze, ogródki warzywne i sady. Do wału ziemnego, biegnącego wzdłuż linii współczesnych bulwarów, można było dojść ulicą-drogą. Wykonano w nim bramy Dymitrowskiego, aby ulica szła dalej. Gdy na miejscu tego wału rozpoczęto budowę ceglanych murów Białego Miasta, wspomnianych bram nie przewidywano. Uważa się, że miało to miejsce ze względów bezpieczeństwa. Jak wiesz, brama jest najbardziej wrażliwym punktem fortecy. W ten sposób Bolszaja Dmitrowka zaczęła być blokowana przez mur. Naturalny kierunek drogi został zakłócony.
Historia domu 1
W XVII wieku, w miejscu, w którym znajdował się budynek Zgromadzenia Szlacheckiego, obnosił się majątek Wołyńskiego. Posiadłość pozostała z spadkobiercami tego bojara do końca XVIII wieku. Następnie dom numer 1 przeszedł na gubernatora generalnego stolicy Dolgoruky-Krymskiego - księcia, który poślubił córkę bojara Wołyńskiego. W 1782 r. do istniejących budynków, przylegających do spalonego klasztoru św. W tym samym roku dla nowego właściciela wzniesiono znaną Salę Kolumnową Domu Związków Zawodowych. Autorem projektu był architekt Kazakow. Pod koniec ery dworów szlacheckich budynek Zgromadzenia Szlacheckiego zaczął pełnić funkcję miejscaorganizowanie koncertów. Prawie wszystkie światowe gwiazdy odwiedziły scenę tej sali.
Św. Bolszaja Dmitrowka jest miejscem wielu zabytków stolicy. Wśród nich jest Dom Związków Zawodowych. Budynek ten, będący przykładem architektury klasycystycznej, został wzniesiony w XVIII wieku. Stara posiadłość nadal ma status historycznej perły Moskwy, a wszystko to dzięki staraniom budowniczych, talentowi architekta i pełnej czci trosce o ten wspaniały budynek. Budynek objęty ochroną państwową jako zabytek architektury.
Dom 2
Bolshaya Dmitrovka Street była rezydencją książąt Czerkaskich. Przedstawiciele tej licznej i szlacheckiej rodziny mieszkali w domu nr 2 do początku XVII wieku. W 1821 r. budynek przebudowano. W 1869 roku w jego murach zaczęto organizować spotkania Koła Artystycznego. Członkowie tych ostatnich byli nie tylko znanymi artystami. Odwiedzali go Ostrowski, Czajkowski, Pisemski.
Los innych budynków
Na ulicy. Bolszaja Dmitrowka miała wiele dużych dziedzińców, które należały do książąt Wiazemskiego i Kozłowskiego, bojarów Streszniewa, S altykowa, Buturlina, Szeremietiewa i innych. W XVIII wieku zajmowali prawie całą ulicę, stopniowo zastępując domy przedstawicieli innych klas. Jedynym wyjątkiem były rachuby kościelne. Osiedle najbardziej rozległe, rozciągające swój majątek aż do ul. Tverskoy należał do S altykovów. Główny budynek pod numerem 17 zajmuje obecnie Teatr Niemirowicza-Danczenki iStanisławski. Wcześniej za domem rozplanowano piękny ogród, zajmując prawie całą przecznicę.
Budynek numer sześć
Pierwszymi właścicielami domu byli książęta Szczerbatow, potem przeszedł on do Solodovnikovs (kupców). Przy bezpośrednim udziale tych ostatnich, na początku XX wieku, budynek przy ul. Bolszaja Dmitrowka, 6. Teatr Operetka, zorganizowany w murach odrestaurowanego budynku, nadal cieszy koneserów piękna. Najnowocześniejszy sprzęt nagłaśniający i oświetleniowy został harmonijnie umieszczony w klasycznej, przytulnej i pięknej sali.
Biblioteka sztuki na Bolszaja Dmitrówka
Rosyjska Państwowa Biblioteka Sztuki nazywana jest nieocenioną skarbnicą skarbów rosyjskiej sztuki i kultury, a także wiodącą instytucją naukową i informacyjną w kraju. Kształtowanie się wyglądu architektonicznego tej budowli miało miejsce w XVIII-XIX wieku. Budynek jest przykładem dojrzałego klasycyzmu. Jego fasada przetrwała do dziś z minimalnymi zmianami. W różnych okresach majątek był własnością N. E. Myasoedova i F. A. Tołstoja. Ten ostatni posiadał najbogatszy zbiór starodruków słowiańsko-rosyjskich i rękopisów, które w 1820 r. sprzedał Bibliotece Publicznej Sankt Petersburga. Niedługo potem sam dom trafił pod młotek. Od początku lat 30. XIX w. wpisany do Dyrekcji Teatrów Cesarskich. Później do tego budynku przeniosła się także stołeczna szkoła teatralna. W celu rozbudowy na dziedzińcu domu wzniesiono kolejne dwa budynki oraz wyposażono salę taneczną. Uczniowie mieszkali w szkolei nauczyciele.
Obecnie dekoracja wnętrz z pierwszej połowy XIX wieku, częściowo zachowana w budynku do dnia dzisiejszego, jest pod szczególną ochroną.
Bolszaja Dymitrówka, 26
Rada Federacji znajduje się pod tym adresem od 1994 roku. Zespół budynków pojawił się w 1983 roku. Nad odpowiedzialnym projektem pracowali architekci Swierdłowski i Pokrowski. Następnie przebudowano lewy budynek ciągnący się wzdłuż ulicy. Prawy został przebudowany z istniejącej wcześniej konstrukcji. Początkowo w tym budynku mieszkał OP Leve. Budowę domu prowadzono w latach 1884-1885. według projektu Zykov. W latach 1934-1937. została ona przebudowana zgodnie z modnym wówczas nurtem konstruktywizmu.
Dwudziesty wiek
Na początku lat dwudziestych Bolszaja Dmitrowka została na krótko Eugene Pottier Street, autorem Międzynarodówki i aktywnym uczestnikiem Komuny Paryskiej. W 1937 przemianowano ją na Puszkinskaja. Wynikało to z setnej rocznicy śmierci wielkiego poety. Dopiero w 1994 r. ulicy w końcu przywrócono swoją historyczną nazwę.
Prace nad aranżacją strefy dla pieszych na Bolszaja Dmitrowka zostały zakończone we wrześniu 2013 roku. Jego długość to niecały kilometr (900 m). W trakcie upiększania ulic uporządkowano elewacje trzydziestu siedmiu budynków, zdemontowano nieodpowiednie wielkością szyldy i bilbordy. Stare latarnie uliczne zostały usunięte, w ich miejsce pojawiły się nowe, niepołączone ze sobą przewodami -zwężenia. Ponadto zainstalowano ponad sto sof zewnętrznych i ławek granitowych, a także 180 dziewczynek-kwiatów i 71 urn.
Wniosek
Bolshaya Dmitrovka to najsłynniejsza ulica metropolitalna. Jest teraz prawie całkowicie dla pieszych. Moskale i goście miasta bardzo lubią spacerować po budynkach, które wchłonęły ducha więcej niż jednej epoki.
