Zrujnowany stary budynek, znajdujący się na terenie stolicy Włoch, był kiedyś nazywany ósmym cudem świata. Pomnik historyczny stworzony przez człowieka, który teraz świadczy o wielkości starożytnego imperium, zamieniając się w scenę światowej sławy Opery Rzymskiej.
Łaźnie Karakalli: historia
Przed rozpoczęciem rozmowy o jednej z głównych atrakcji Wiecznego Miasta należy wyjaśnić czym są termy. Mieszkańcy starożytnego Rzymu, żyjący przed naszą erą, doświadczali ogromnych problemów związanych z wodą. Dlatego urzędnicy często stawali przed kwestią budowy akweduktów, które dostarczałyby miastu życiodajną wilgoć. Każda nowa fontanna czy wodociąg stał się prawdziwym wydarzeniem tamtych czasów.
Stopniowo zaczęły pojawiać się pierwsze łaźnie, do których dostęp mieli wyłącznie bogaci i szlachetni Rzymianie. Można powiedzieć, że kąpiel w terminach odegrała ważną rolę w życiu publicznym, stała się rodzajem nieformalnej komunikacji dla rządzących. Znani obywatele nie tylko się kąpali, ale dyskutowali o sprawach ważnych dla wszystkich. Wanny oferowane nietylko usługi mycia ciała, obejmowały też cały kompleks kulturalny: siłownie, biblioteki, sale do spektakli teatralnych. Tak więc kąpiel zamieniła się w szczególną przyjemność estetyczną.
Kompleks do kąpieli i rozrywki
Oczywiście nie było wystarczającej ilości kąpieli dla wszystkich, a w III wieku naszej ery cesarz Karakalla był zdziwiony tym problemem. Łaźnie, zbudowane na jego polecenie na terenie Rzymu, były ogromnym kompleksem łaźni, który nie miał sobie równych. Konstrukcja o kolosalnej skali, mieszcząca 1500 osób, powstawała przez 11 długich lat. Monumentalny punkt orientacyjny, wzniesiony w prestiżowej części Rzymu, obejmował kilka pokoi kąpielowych i wypoczynkowych.
Kronikarz Spartian napisał, że cesarz Karakalla pozostawił po sobie niezwykły kompleks wielkości całego miasta. Łaźnie zaskoczyły cały świat swoją wielkością i bogatą dekoracją. Wysokie mury zbudowano z kamyczków i piasku, między kamienie wylano cement, a elewację ozdobiono marmurowymi płytami - dało to efekt wizualnej kruchości pięknego budynku z niesamowitą wewnętrzną fortecą kompleksu jako całości.
Architektura budynku
Zajmujące powierzchnię 11 hektarów łaźnie cesarza Karakalli były gigantyczną budowlą o niezwykle pięknej oprawie. Ze wszystkich stron otaczał go malowniczy park z ogromnymi kolumnami. Duża liczba pomieszczeń w obrębie kompleksu została zbudowana symetrycznie, a wszystkie korytarze zostały zaprojektowane w specjalny, zakrzywiony sposób, aby uniemożliwić wyjście.ogrz.
Z jednej strony znajdował się amfiteatr, w którym odbywały się różne konkursy, z drugiej biblioteki zbudowane specjalnie dla znudzonych Rzymian. Tak rozkazał cesarz Karakalla. Łaźnie obejmowały również 64 pomieszczenia z ogromnymi cysternami, do których przez akwedukt zaopatrywano czystą wodę ze źródeł górskich. A po kąpieli Rzymianie wyszli poza teren łaźni i odpoczywali na terenie parku w chłodnych pawilonach na świeżym powietrzu.
Struktura terminu złożonego
Wspaniała aleja cyprysów prowadziła do wejścia do kompleksu łaźni. Główny budynek, który służył jako kąpielisko, został podzielony na kilka pomieszczeń.
Sala główna, oświetlona złotym, miękkim światłem dzięki przezroczystym beżowym płytom wstawionym w okna, zaskoczyła niesamowitą wysokością sklepienia, w którym pnące się ku górze marmurowe ściany zdawały się rozpływać. A przez dziurę w kopule budynku wpadało do środka światło dzienne. Luksus dekoracji był po prostu niesamowity: hol był ozdobiony licznymi rzeźbami, a podłogę wyłożono wielobarwnymi mozaikami przedstawiającymi sceny o tematyce mitologicznej.
Gorąca kąpiel (caldarium) była rotundą z pokojami relaksacyjnymi po zabiegach wodnych. Na całym obwodzie zaaranżowano małe nisze, w których można było się samemu umyć, rodzaj pierwowzoru łazienek.
Ciepła kąpiel (tepidarium) zaskoczyła mozaikową posadzką, na której ułożono postacie rzymskich atletów. A po prawej i lewej stronie budynku znajdowały się sale gimnastyczne.
Zimna kąpiel (frigidarium) pozwoliła gorącym Rzymianom ochłodzić się w ogromnym basenie.
Zakaz zabiegów higienicznych
Dobrze wykonane łaźnie termalne uważano za unikatową konstrukcję, ale po upadku wielkiego Cesarstwa Rzymskiego termy zbudowane za panowania cesarza Karakalli popadły w ruinę. Badacze uważają, że chrześcijaństwo odegrało główną rolę w zapominaniu o zabiegach higienicznych z kazaniami o znikomości ciała i wielkości duszy. Wierzono, że wilgoć zmywa wodę święconą, w której zanurzano osobę podczas chrztu, a duchowni uznali kąpiel w kąpieli za grzech, zakłócający rozwój duchowy, a wszystkie budowle termalne uważano za pogańskie.
Kaznodzieje, którzy uspokoili swoje ciało, nie kąpali się, we wszystkich klasztorach łazienki stały się znakiem szczególnej zniewieściałości, na którą nie ma miejsca w instytucji duchowej. Brud był czczony jako jedna z cnót chrześcijańskich, a teraz pojawiają się nawet szokujące historie o znalezionych wszy, które są jednoznacznie uznawane za znak świętości, szokujący współczesnego człowieka. Rezultatem były różne epidemie, które szalały w średniowieczu w Europie i pochłonęły życie milionów ludzi.
Słynny światowy punkt orientacyjny
W XVI wieku na miejscu ruin majestatycznych niegdyś kompleksów łaźni zaczęto prowadzić wykopaliska archeologiczne, aby ozdobić pałac papieski materiałami budowlanymi pozostałymi po kadencji. A kiedy odkryto niesamowite dzieła sztuki, miejsce to otrzymało status lokalnego pomnika kultury.
Dopiero pod koniec XIX wieku łaźnie Karakalli, których zdjęcia ruin są robione na pamiątkę przez turystów podziwiających dawną świetność Rzymu, stały się rozpoznawalnym włoskim punktem orientacyjnym. Ogromne ruiny są codziennie otwarte dla publiczności, a w naszych czasach stały się na ogół sceną opery. Dawna ciepła łaźnia została przekształcona w ogromną salę przeznaczoną dla prawie 20 000 widzów. Sezon operowy, który rozpoczął się w 1937 roku, trwa do dziś, a najsłynniejszym wydarzeniem był występ trzech uznanych na całym świecie tenorów – Domingo, Carrerasa i Pavarottiego – w Łazienkach Rzymskich.
Rekonstrukcja przez rosyjskiego artystę
W połowie XIX wieku Siergiej Iwanow został wysłany z Rosji do Rzymu, aby przywrócić architektoniczny wygląd monumentalnej budowli. Pracowity młodzieniec nie bał się nawet wybuchu rewolucji i bez względu na okoliczności kontynuował swoją pracę. Wkrótce dzieło Iwanowa, który szczegółowo przestudiował terminy Karakalli, zostało opublikowane w języku włoskim. Rekonstrukcja przedstawiona przez rosyjskiego artystę składała się z 43 rysunków przedstawiających centralną część budynku oraz pomieszczenia w dziale.
Nie tylko skrupulatnie odtworzył wszystkie dekoracje okazałego kompleksu, ale także wskazał pomieszczenia z ciepłą i zimną wodą, szatnie, sale gimnastyczne i inne części głównego budynku. Praca rosyjskiego naukowca jest bezcenna dla wszystkich badaczy starożytnych ruin, świadczy o luksusie gigantycznej imperialnej konstrukcji.
Łaźnie Karakalli: jak się tam dostać?
Przejazd do Opery, zlokalizowanejteraz na terenie kompleksu łaźni można dojechać metrem lub autobusem wahadłowym. Adres terminu, znajdującego się w centrum stolicy Włoch, to: Via delle Terme di Caracalla, 52. Wejście do ruin to kilka euro, ale na wizytę w opera, bo koszt będzie zależał od statusu wykonawcy. Ale ogrom niezwykłego piękna spektaklu rozgrywającego się pod gołym niebem w nocy jest naprawdę tego wart.
Zabytkowa budowla, pomimo swojego zrujnowanego stanu, wzbudza szczere zainteresowanie zagranicznych turystów, którzy podziwiają dziedzictwo starożytnego Rzymu. Terminy, wzniesione w czasach cesarza o dźwięcznym imieniu Karakalla, zadziwiają wielkością i skalą każdego, kto dotknął dzieła architektonicznego cudu.
