Kraj Liban: stolica, historia, fotografia

2024 Autor: Harold Hamphrey | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:20

Kraj Liban doświadczył w swojej wielowiekowej historii kilkunastu niszczycielskich wojen. Dlatego niegdyś dobrze prosperujący stan nazywa się teraz wielkoduszną cierpliwością. Jednak pomimo wszystkich katastrof, kraj Liban był w stanie zachować swoją wyjątkową przyrodę ze swoimi dolinami i górami, gajami cedrowymi i plażami, a także zabytkami historycznymi i architektonicznymi, które przyciągają turystów z całego świata.

Geografia

Kraj Liban, o którym informacje przydadzą się turystom planującym spędzić wakacje na jego terytorium, znajduje się na wschodnim wybrzeżu ciepłego Morza Śródziemnego. Łączna powierzchnia tego małego państwa to 10 452 mkw. km.

Z jakimi krajami graniczy Liban? Na północy i wschodzie ma wspólne granice z Syrią, a na południu z Izraelem. Zachodnie regiony Libanu obmywane są wodami Morza Śródziemnego.

Terytorium Libanu jest warunkowo podzielone na cztery skrajnie różne regiony fizyczne i geograficzne. Należą do nich równina przybrzeżnai pasmo górskie o tej samej nazwie co kraj, dolina Bekaa, a także pasmo górskie Antyliban. Najwyższy punkt tego bliskowschodniego kraju znajduje się na szczycie grzbietu Kurnes al-Sauda. Ta góra wznosi się 3083 metrów nad poziomem gruntu.

Wśród wielu rzek Libanu jest najdłuższa. Nazywa się Litani. Ta 140-kilometrowa rzeka przepływa przez centralne i południowe regiony kraju. Tak duże rzeki jak El-Hasbani i Orontes pochodzą z terytorium Libanu. Oprócz tego kraju niosą swoje wody przez Izrael i Syrię.

Pochodzenie nazwy

Według niektórych historyków słowo „Liban” pochodzi od starożytnego perskiego „aivan”. W tłumaczeniu oznacza to „sklepiony hol” lub „taras z kolumnami”.

Istnieje inna wersja, według której stolica Libanu otrzymała swoją nazwę od starożytnych Żydów. To w ich języku należy szukać korzeni nazewnictwa tego bliskowschodniego kraju. W tłumaczeniu z niego słowo „Liban” oznacza „białe góry”.

Historia starożytna

Liban był atrakcyjny dla imigrantów już w X wieku. pne mi. A już po 7 tysiącleciach na jego terytorium zaczęły pojawiać się pierwsze miasta-państwa, których większość stanowili kupcy i marynarze.

Fenicjanie założyli swoje osady na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Nie było scentralizowanej kontroli. Dlatego lud ten wykorzystywał siłę i mądrość polityczną miast-państw do utrzymania dominacji. Fenicjanie byli wykwalifikowanymi rzemieślnikami i jako pierwsi wynaleźli alfabet. Tenludzie mieli własne niezawodne statki i umiejętności nawigacyjne. Jego kupcy popłynęli do Hiszpanii, Egiptu, północnej Europy i na wybrzeże całego kontynentu afrykańskiego. Kupcy feniccy sprzedawali szkło i słynne fioletowe tkaniny. Ale las cedrowy, który rósł na górskich zboczach Libanu, wciąż cieszył się szczególnym zainteresowaniem kupujących. Z tysiącletnich pni tego potężnego drzewa zbudowano wspaniałe statki. Głównymi ośrodkami Libanu w tamtych czasach były miasta takie jak Sydon, Tyr, Byblos i Beryth (dzisiejszy Bejrut).

Fenicki monopol handlowy został zniszczony przez Asyryjczyków w IX wieku. pne mi. Dalej na te ziemie przybyli neobabilończycy, a następnie w VI wieku. pne e. zostali zastąpieni przez Persów. W IV w. pne mi. Kraj został podbity przez Aleksandra Wielkiego. Potem państwo fenickie w końcu podupadło. W I w. pne mi. sąsiedni Egipt i Syria zostały podbite przez Rzym. Fenicja również znalazła się pod panowaniem najeźdźców. Terytoria tego śródziemnomorskiego państwa stały się częścią prowincji syryjskiej.

Nowa era

Między 634 a 639 Arabowie przybyli na ziemie śródziemnomorskie. Podbili Syrię, zamieniając nadmorskie fenickie miasta-państwa w małe osady. Arabowie aktywnie osiedlali się w górzystych regionach kraju, zagospodarowując znajdujące się tam cenne żyzne ziemie.

W IV w. pne mi. Liban stał się częścią Cesarstwa Bizantyjskiego. Chrześcijaństwo zaczęło zdobywać swoje pozycje na swoim terytorium. Jednak przez całe stulecie Umajjadowie rządzili Libanem. Należeli do pierwszej wielkiej dynastii muzułmańskiej i zaszczepililudzie swoją religię. W rezultacie w kraju dochodziło do częstych starć między wyznawcami tej wiary a miejscowymi chrześcijanami, a także Żydami. Szczególnie aktywni byli syryjscy maronici, którzy zakładali swoje osady w pobliżu Góry Liban.

W 750 Abbasydzi zaczęli rządzić państwem Bliskiego Wschodu. To imperium, którego jedną z prowincji był Liban, przetrwało do XI wieku. Co więcej, władzę przejęła dynastia Fatymidów, która została zmuszona do oddania jej wojowniczym krzyżowcom. Po nich muzułmanie Ajjubidów najechali terytorium Syrii, Egiptu, Jemenu i zachodniej Arabii. Ale nie mając czasu na stworzenie własnego imperium, zostali obaleni przez Mameluków - swoich niewolników. Ci zdobywcy rządzili Libanem od XIII wieku.

Trzy wieki później mamelucy stracili swoje pozycje pod naciskiem emirów Tanuchidu, przywódców plemiennych Libanu. Część kraju w XVI wieku. został schwytany przez osmańskiego sułtana Selima, którego wkrótce zastąpił bardziej utalentowany polityk Fakhreddin. Ten sułtan zdołał zjednoczyć cały region, którym obecnie jest kraj zwany Libanem.

Historia współczesnego państwa

Na początku XIX wieku. Kraj został podzielony przez Turków na dwa regiony administracyjne: Maronite i Druz. Często dochodziło do kłótni między regionami, do których otwarcie zachęcało Imperium Osmańskie. W rezultacie nieporozumienia zakończyły się wojną, w której brali udział nie tylko maronici i druzowie, ale także przywódcy feudalni i wspierający ich chłopi. Nawet politycy europejscy musieli interweniować w powstałym konflikcie. Pod ich presją Turcy są zmuszenimiały zjednoczyć Liban, zniszczyć system feudalny i wyznaczyć chrześcijańskiego gubernatora. Ten system polityczny trwał do I wojny światowej, podczas której kraj został podbity przez tureckich militarystów. Po zawarciu pokoju tym państwem na Bliskim Wschodzie rządziła Francja.

Co dalej z Libanem? Historia kraju zmieniła się dramatycznie po II wojnie światowej. Państwo uzyskało niepodległość i stało się największym ośrodkiem handlowym. To czas, kiedy Liban nazywany jest krajem, który był kulturalnym, historycznym i finansowym centrum świata arabskiego, a także Szwajcarią Bliskiego Wschodu czy wschodnim Paryżem. Jednak w 1975 roku stan stanął przed nową próbą. W tym okresie Liban ogarnął kryzys gospodarczy. Ponadto koalicja muzułmańska i prawicowi chrześcijanie rozpętali wojnę domową, która trwała prawie dwie dekady.

Jakim krajem jest Liban? Obecnie państwo znajduje się na ścieżce ożywienia gospodarki. Na swoim terenie aktywnie rozwija się biznes turystyczny, który podobnie jak wiele dziesięcioleci temu przynosi główny dochód do budżetu kraju. Wszystko to stało się możliwe dzięki temu, że ludność Libanu zdołała zachować bogatą historię swojego regionu, którą każdy może zobaczyć w górskich jaskiniach i starożytnych rzymskich budowlach, średniowiecznych zamkach i meczetach. Dziś w tym bliskowschodnim kraju rozwijają się miasta, powstają nowoczesne hotele, a na wyżynach organizowane są ośrodki narciarskie, takie jak Mzaar, Faraya i Lakluk.

Klimat

Liban to kraj, w którym znajduje się strefa podzwrotnikowa Morza Śródziemnego. Obszar ten charakteryzuje się gorącymi latami i błotnistymi, wilgotnymi zimami. W lipcu średnia temperatura wynosi +28 stopni, aw styczniu +13 °C. Przymrozki występują tylko na niektórych obszarach górskich.

Większość opadów przypada na zachodnie terytorium Libanu. Szczyty najwyższych gór przez cały rok pokryte są śniegiem.

Tym, którzy marzą o wycieczce krajoznawczej lub pielgrzymkowej do tego kraju, najlepiej nadają się na okres od kwietnia do maja lub od października do listopada. Są to miesiące, w których pogoda jest szczególnie komfortowa dla człowieka.

Miłośnicy urlopów narciarskich wolą odwiedzać Liban od listopada do kwietnia. Dla tych, dla których wakacje na plaży są priorytetem, zaleca się wykupienie wycieczek nad wybrzeże Morza Śródziemnego od kwietnia do listopada. Tak czy inaczej, odwiedzając Liban latem możesz cieszyć się kąpielą w morzu, a potem, po spędzeniu zaledwie godziny w drodze, możesz dotrzeć do zaśnieżonego ośrodka narciarskiego.

Natura

Liban jest często nazywany prawdziwą perłą Morza Śródziemnego. Co to za kraj pod względem świata flory i fauny znajdującego się na jego terytorium? Warto powiedzieć, że przyroda Libanu jest zaskakująco malownicza. Kraj w kierunku z północy na południe przecinają dwa pasma górskie. Jedna z nich biegnie równolegle do nadmorskiej równiny, którą otacza zieleń plantacji bananów i gajów pomarańczowych. To jest Góra Liban. Te z jej zboczy, zwrócone w stronę morza, porośnięte są lasami dębów, klonów syryjskich, wawrzynów i dzikich drzew oliwnych. W wyższych regionach, w pobliżu szczytów rośniejałowca, są też małe gaje cedru libańskiego (jego sylwetkę można zobaczyć na fladze narodowej kraju).

Drugie pasmo górskie - Antyliban - wznosi się we wschodniej części kraju wzdłuż granic z Syrią. Znajdują się tu jaskinie krasowe, ozdobione „kryształowymi” smugami stalagmitów i stalaktytów. Rzeki, wykorzystywane jako szlaki raftingowe, szybko niosą wodę ze szczytów górskich.

Pomiędzy dwoma pasmami libańskimi leży Dolina Bekaa. Południowa część jego terytorium jest prawdziwym spichlerzem kraju i przez wiele stuleci była nieprzerwanie uprawiana przez człowieka.

Kapitał

Największym miastem Libanu jest Bejrut. To nie tylko słynny port morski, ale także stolica kraju. Obecnie Bejrut jest najważniejszym centrum finansowym i bankowym całego regionu Bliskiego Wschodu. Ponadto znajduje się tutaj duża liczba organizacji międzynarodowych.

Stolica Libanu została po raz pierwszy wspomniana w XV wieku. pne mi. zawołał Barut. Miasto przez długi czas nie mogło konkurować z Sydonem i Tyrem. Jego rozkwit nadszedł wraz z przybyciem Rzymian, którzy uczynili Bejrut centrum Syrii i całe wybrzeże Morza Śródziemnego.

W 635 miasto zostało zdobyte przez Arabów, w tym w Kalifacie Arabskim. Od 1516 do 1918 Bejrut posiadali Turcy, którzy narzucili swoje zwyczaje miejscowej ludności. Co więcej, było to centrum państwa, mandatowane przez Francję. I dopiero od 1941 roku stolica kraju, Liban, stała się głównym miastem niepodległej republiki.

Bejrut został poważnie uszkodzony wokres wojny domowej w 1975 roku, ale do końca XX wieku. nadszedł czas na jego odrodzenie. Dziś jest kulturalnym, intelektualnym i handlowym centrum całej wschodniej części Morza Śródziemnego. Miasto posiada dobrze rozwinięty średni i mały biznes, przemysłową produkcję spożywczą, skórzaną i tekstylną. Ponadto Bejrut jest eksporterem owoców, oliwy z oliwek i jedwabiu.

Niedaleko stolicy Libanu znajduje się międzynarodowe lotnisko. Łączy kraj ze wszystkimi kontynentami naszej planety.

Populacja

Współczesny Liban jest krajem arabskim. 95% całej populacji, czyli około 4 milionów, to Arabowie. Pozostałe 5% populacji Libanu to Kurdowie, Grecy, Ormianie, Turcy itp. Ciekawe, że dziś bogaty w ropę kraj zdołał podnieść swoją gospodarkę do takiego poziomu, że nie ma bezdomnych i żebraków wśród jego mieszkańców.

Liban to kraj muzułmański. Przecież prawie 60% całej populacji wyznaje tę wiarę. Chrześcijanie stanowią 39%. Pozostały odsetek ludności wyznaje inne religie.

Chrześcijanie starają się opuścić ten stan na Bliskim Wschodzie. Podróżują po całym świecie, wybierając między Ameryką Łacińską, Izraelem, krajami europejskimi, USA. Liban wcześniej nie mógł zapewnić sobie bezpieczeństwa w związku z atakami terrorystów palestyńskich. Teraz chrześcijanie są na drodze emigracji z powodu paramilitarnej partii politycznej Hezbollah.

Językiem urzędowym kraju jest arabski. Jednak wielu Libańczyków biegle posługuje się językiem francuskim i angielskim.

Atrakcje

Liban to prawdziwe muzeum historyczne Bliskiego Wschodu. Na terenie tego małego państwa znajduje się wiele atrakcji kulturalnych i przyrodniczych. Wśród nich:

najstarsze miasto na naszej planecie - Byblos;
kompleks świątynny zbudowany w czasach Cesarstwa Rzymskiego, położony w Baalbek;
pozostałości niegdyś potężnych miast państwa fenickiego (Tyr, Sydon i Trablos);
zachowane z epoki Omajjadów, miasto-twierdza Anjar (58 km od Bejrutu);
Zespół pałacowy Beiteddin;
Saint Giles to średniowieczna twierdza położona w mieście Trypolis.

W każdym mieście Republiki Libanu można zobaczyć wiele interesujących zabytków. A więc w stolicy jest to Muzeum Narodowe, w Sydonie - Zamek Morski i Muzeum Mydła. Ciekawym miejscem na wycieczkę będzie Rezerwat Cedrowy, położony na wysokości 2 tysięcy metrów. Tutaj możesz znaleźć drzewa, które mają nawet 2000 lat.

Wśród ciekawych zabytków Libanu znajdują się również:

Kościół Jana Chrzciciela, położony w centralnej części miasta Byblos;
Meczet Omara, jeden z najstarszych budynków w Bejrucie;
Muzeum Sursok, nazwane na cześć naukowca, który je założył;
Muzeum Cylicji, która jest wyspą kultury ormiańskiej;
Jaskinie Jeita, zaskakujące swoim naturalnym pięknem (położone w pobliżu Bejrutu w dolinie rzeki Nahr Al-Kalb).

Komunikacja

GSM-900 jest szeroko rozpowszechniona w Bejrucie. Lokalne karty SIM odbierają połączenia przychodzące za darmo. Koszt połączeń wychodzących mieści się w granicach siedmiu centów za minutę. Istnieje również roaming w Libanie z wiodącymi rosyjskimi operatorami sieci komórkowych. Koszt jednej minuty rozmowy z naszym krajem kosztuje około dwóch dolarów.

Rozmowy za granicą są również wykonywane z hoteli, telefonów stacjonarnych i automatów ulicznych. W Libanie oferowane są dwa rodzaje kart telefonicznych. Niektóre z nich (Telekarta) są używane tylko podczas korzystania z automatów miejskich. Drugie (Kalam) nadają się do połączenia z dowolnego aparatu telefonicznego.

Aby zadzwonić do kraju na Bliskim Wschodzie, musisz znać kod kraju Libanu. Jest potrzebny, aby uzyskać dostęp do linii międzynarodowej.

Numer kierunkowy Libanu to 961. Należy go wybrać zarówno podczas dzwonienia z telefonu komórkowego, jak i podczas łączenia z telefonu stacjonarnego.

Szczegóły kraju

Liban jest domem dla przyjaznych i życzliwych ludzi, którzy z reguły przestrzegają europejskich norm zachowania. Warto jednak pamiętać, że ten wschodni kraj ma szereg cech. Na przykład, jeśli Libańczyk oferuje ci kawę, nie powinieneś odmawiać. Twoja niechęć zostanie uznana za najwyższy znak braku szacunku.

Ponadto nie rozmawiaj z mieszkańcami o stosunkach między grupami etnicznymi ani nie omawiaj spraw politycznych. Nie możesz robić zdjęć Libańczykom bez pytania ich o zgodę.

Specjalnezasady istnieją podczas odwiedzania meczetów. Musisz wejść do nich w zamkniętych ubraniach. Ponadto kobiety muszą zawiązać chustę na głowie. Kobiety pięknej połowy ludzkości nie powinny chodzić po ulicach w bardzo krótkich spódniczkach i przesadnie otwartych bluzkach.