Niekończący się horyzont, złote plaże muskane przez czystą morską wodę, malownicze klify zanurzone w gęstej zieleni… To właśnie Łaba. Wyspa, położona w archipelagu Toskanii, jest obmywana przez Morze Liguryjskie na północy i Morze Tyrreńskie na południu. Na wschodnim wybrzeżu znajduje się Kanał Piombino, a Kanał Korsykański oddziela go od Korsyki na zachodzie.
Prawdopodobnie Napoleon, raz wygnany tutaj, mógł uważać się za szczęściarza. Dziś wszyscy zgodziliby się na takie wygnanie. Ponad milion turystów co roku przyjeżdża, aby zanurzyć się w ciepłych wodach morskich, wędrować wśród kolorowych krajobrazów i zafascynować się starożytną historią wyspy Elba. Opinie osób wypoczywających w tym atrakcyjnym zakątku są najbardziej entuzjastyczne. Klimat jest tutaj prawie powszechnie śródziemnomorski, z wyjątkiem góry Kapanne, gdzie zimy bywają chłodne.
Wiele cywilizacji śródziemnomorskich pozostawiło swoje ślady kulturowe. Dla Etrusków było to niewyczerpane źródło bogactwa. Już w VIII wieku p.n.e. wydobywano tu rudę żelaza, przetwarzaną w piecach,pracował dzień i noc, a żelazo eksportowano po całym basenie Morza Śródziemnego. Rzymianie odziedziczyli przemysł stalowy, rozpoczęli wydobywanie granitu, odkryli różnorodne krajobrazy i lecznicze błota, budując Łaźnie San Giovanni.
Historia zadekretowała, że wyspa Elba niejednokrotnie stała się sceną ważnych wydarzeń. Było to jedno z centrów winiarstwa w Cesarstwie Rzymskim. Pliniusz Starszy nazwał ją „wyspą dobrego wina”. Statki załadowane amforami wspaniałych win przewoziły je do różnych części rozległego Cesarstwa Rzymskiego. Wiele amfor można zobaczyć w muzeach archeologicznych Portoferraio i Marciana, a także inne niesamowite znaleziska, które opowiadają o historii starożytnej żeglugi. Luksusowe wille patrycjuszy Linguella, Grotto, Capo Castello dorastały w urokliwych miejscach nad brzegami zatok, których ruiny do dziś robią niezatarte wrażenie.
W średniowieczu wyspa Elba należała do Pizańskiej Republiki Morskiej. Wydobycie rudy żelaza i granitu nie ustało w tym okresie. Wiele kolumn, stworzonych przez wykwalifikowanych kamieniarzy z granitu wydobywanego na wyspie, zdobiło Piazza de Miracoli w Pizie. Kulturę okresu pizańskiego reprezentują wspaniałe przykłady architektury: pełne wdzięku romańskie kościoły i wieża św. forteca Voltarraio w Portoferraio, zbudowana w czasach etruskich i zrekonstruowana w czasach pisańskich.
W 1548 r. wyspa Elba przeszła doMedyceusze. Cosimo I zbudował ufortyfikowane miasto Portoferraio, prawdziwą perełkę militarnego planowania urbanistycznego. Między morzem, lądem i architekturą istniała tak idealna harmonia, że pierwotnie nazywano je Cosmopoli (Miasto Uniwersalne).
Na początku XVII wieku Hiszpanie, którzy osiedlili się na wybrzeżu Morza Tyrreńskiego w Porto Azzuro, zbudowali imponujący Fort San Giacomo, dziś odosobniony i dumnie górujący na wzgórzu, różne kaplice, Kościół Matki Bożej z Montserrat na górze dolomitowej.
W XVIII wieku o wyspę walczyli Austriacy, Niemcy, Brytyjczycy i Francuzi poprzez szalone negocjacje dyplomatyczne i zaciekłe walki. W 1802 stał się własnością francuską. Po traktacie z Fontainebleau w 1814 roku Napoleon, który siłą zrezygnował ze swoich cesarskich uprawnień, został zesłany na wyspę. W ciągu miesięcy, w których tu mieszkał, przeprowadził szereg reform gospodarczych i społecznych, znacznie poprawiając życie wyspiarzy.
Dziś wyspa Elba jest nadal znana na całym świecie z doskonałych win i jest ulubionym miejscem turystów.
