Nietrudno wymienić zabytki architektury, które rozsławiły Stambuł na całym świecie: Błękitny Meczet, Hagia Sophia, Pałac Sułtana Top Kapi. Ale meczet ma szczególną historię, a przy okazji ma inną oficjalną nazwę: Ahmediye. Został zbudowany z powodów politycznych przez młodego władcę Ahmeda I i został nazwany jego imieniem. Na początku XVII w. pozycja Turcji na arenie politycznej była raczej zachwiana. Aby podkreślić imperialny zasięg, władca Porty Wzniosłej postanowił rozpocząć wspaniałą budowę świątyni.
W miejscu, w którym niegdyś stał pałac cesarzy bizantyjskich, miała pojawić się nowa świątynia metropolitalna, Błękitny Meczet. W ówczesnym Stambule znajdowała się już jedna z największych świątyń – Hagia Sophia, chrześcijańska katedra Hagia Sophia w Konstantynopolu, przebudowana na muzułmański sposób. Jednak ambitny młody sułtan postanowił początkowo zbudować świątynię Boga według wszystkich kanonów islamu. Wykwalifikowany architekt Sedefkar Mehmed-Aga został wyznaczony do nadzorowania budowy.
Architekt stanął przed trudnym zadaniem: w końcu Błękitny Meczet miał wznieść się dokładnie naprzeciw Hagii Sophii, nie po to, by z nią konkurować, ale nie by go uzupełniać. Mistrz wyszedł z sytuacji z godnością. Dwaświątynia subtelnie tworzy jeden zespół architektoniczny, ponieważ kopuły Ahmediya tworzą tę samą kaskadę, co w Hagia Sophia. Równie subtelnie i dyskretnie architekt dziedziczy styl bizantyjski, umiejętnie rozcieńczając go osmańskim, tylko nieznacznie odbiegając od klasycznych kanonów islamskich. Aby wnętrze ogromnego budynku nie wyglądało ponuro i ciemno, architekt rozwiązał problem oświetlenia, planując 260 okien, do których szkło zostało zamówione w Wenecji.
Odkąd sułtan Ahmed zamówił coś specjalnego dla uwielbienia Allaha, Błękitny Meczet został ozdobiony nie czterema minaretami - na rogach kwadratowego ogrodzenia, ale sześcioma. Doprowadziło to do lekkiego zakłopotania w świecie muzułmańskim: wcześniej tylko jedna świątynia miała pięć minaretów - główny meczet w Mekce. Dlatego mułłowie widzieli w sześciu dobudówkach świątyni manifestację dumy sułtana, a nawet próbę upokorzenia znaczenia Mekki, świętej dla wszystkich muzułmanów. Ahmed uciszyłem skandal sponsorując budowę dodatkowych minaretów w sanktuarium w Mekce. Było ich więc siedem, a podporządkowanie nie zostało naruszone.
Błękitny Meczet ma jeszcze jedną niezwykłą cechę: niszę modlitewną wyrzeźbiono z jednego kawałka marmuru. Ponieważ świątynia została zbudowana jako sułtana, przewidziano osobne wejście dla władcy. Przybył tu konno, ale przed wejściem do bramy naciągnięty był łańcuch i aby przejść, sułtan chcąc nie chcąc musiał się schylić. To pokazało znikomość osoby, nawet odzianej w najwyższą moc, przedtwarz Allaha. Świątynię otaczały liczne budynki gospodarcze: medresa (gimnazjum i seminarium), karawanseraj, szpital dla ubogich, kuchnia. Na środku dziedzińca znajduje się fontanna do rytualnych ablucji.
Błękitny Meczet jest tak nazywany ze względu na dużą liczbę niebieskich płytek, które zdobią wnętrze świątyni. Młody sułtan, który rozpoczął budowę w 1609, gdy miał zaledwie 18 lat, mógł tylko przez rok radować się z ukończonego dzieła swoich rąk: budowę ukończono w 1616, a w 1617 26-letni Ahmed zmarł na tyfus. Jego mauzoleum znajduje się pod murami „Ahmediya”, którą ludzie uparcie nazywają Błękitnym Meczetem.
