W XII wieku od narodzin Chrystusa w Rosji było stosunkowo spokojnie, w parafiach kościelnych odprawiano modlitwy i pobożność, a ludzie zajmowali się uprawą roli. Wszystkimi rządził wielki książę Andriej Bogolubski, syn Jurija Dołgorukiego, z dobrym skarbcem i posłuszeństwem ludu. Władcy Włodzimierza niepokoiło się tylko jedno, nie miał godnej świątyni. Zazdrościł dobrze książętom kijowskim, którzy wznieśli Sobór Zofii. Ambicje książęce nie zniknęły bez śladu, Andrey Bogolyubsky zebrał mistrzów ze wszystkich krajów z rozkazem budowy świątyni z białego kamienia, jak żadna inna. Cesarstwo Rzymskie, reprezentowane przez Fryderyka Barbarossę, również wysłało swoich mistrzów do księcia Andrieja. A w 1158 roku architekci zaczęli budować katedrę Wniebowzięcia we Włodzimierzu. Katedra została zbudowana z dobrego kamienia, cena jest wysoka, ale od wieków. Świątynia została pomyślana z pięcioma kopułami, z głęboką nawą. Nad głową zakomary szły w rzędzie, wieńcząc dwadzieścia łukowych okien drugiego poziomu. Wejścia zamykano masywnymi dębowymi drzwiami, które były złocone. Od wschodu katedrę uzupełniały trzy absydy, duża centralna- kaplica ołtarza głównego i dwie mniejsze. W katedrze nie było dzwonnicy, w pobliżu zbudowano dzwonnicę o niezwykłej urodzie architektonicznej. Dzwonnica organicznie uzupełnia katedrę Wniebowzięcia NMP, jej pozłacana kopuła zwieńczona jest wysoką iglicą, a trójkątne naczółki znajdują się w miejscu zakomaru.
Przede wszystkim Andrey Bogolyubsky zadbał o to, aby Sobór Wniebowzięcia NMP we Włodzimierzu był wyższy niż Sobór Zofii w Kijowie. Książę chciał wyprzedzić władców Kijowa. I tak się stało, wysokość soboru Wniebowzięcia Włodzimierza wynosi ponad 32 metry, czyli jest kilka metrów wyższa od soboru św. Zofii. A politycznie okazała świątynia dawała księciu Andriejowi pewne korzyści w cichej rywalizacji z Kijowem. Katedra Wniebowzięcia NMP z białego kamienia stała się przodkiem wielu podobnych kościołów w Rosji. Doskonałość jego architektury znalazła odzwierciedlenie w Soborze Wniebowzięcia Moskiewskiego Kremla. Niektóre kontury wykorzystał w swoim projekcie Arystoteles Fioravanti.
Katedra Wniebowzięcia NMP we Włodzimierzu zapoczątkowała nową tradycję kościelną - rzeźbienie w kamieniu. Na jej ścianach wyryto trzy wątki: „Wniebowstąpienie Aleksandra Wielkiego”, „Młodzi w ogniu” i „Czterdziestu męczenników Sebaste”. Rozkwit czekał na rzeźbę z białego kamienia. Dzięki udanemu zastosowaniu w dekoracji Katedry Wniebowzięcia, technika ta od razu zyskała uznanie. Podczas budowy katedry Wniebowzięcia NMP Władimir-grad patrzył z zapartym tchem. Po zakończeniu budowy katedra ukazała się mieszkańcom Włodzimierza w całej okazałości. Pozłacana kopuła centralna błyszczała olśniewająco, wszystkie drzwi wejściowe również były złocone.
Wnętrze świątyni mieniło się wieloma wzorami, wyłożonymi drogocennymi kamieniami i perłami. Różne naczynia i akcesoria do kultu były wykonane z czystego złota i srebra. Żadna rosyjska cerkiew nie miała tak bogatej świetności. Całość dekoracji katedry naznaczona była luksusem. Podobna świątynia była tylko w Jerozolimie – świątynia króla Salomona. Pozostało dać katedrze wniebowzięcia życia duchowego - ikonostas. Do namalowania ikon zaproszono słynnego Andrieja Rublowa i Daniila Czernego. Przez cały 1161 malowali ikony. A na początku 1162 r. katedra we Włodzimierzu otrzymała ikonostas. Gdy wszystko było gotowe, katedra została otwarta dla kultu. Parafianie bali się przejść przez kruchtę, strach przed orientalnym luksusem w świątyni nie pozwalał oddychać. Bogobojne stado modliło się żarliwie, patrząc nieufnie na złote kubki i żyrandole.
W 1185 r. pojawiły się kłopoty. Był straszny pożar, który zniszczył wszystkie drewniane części katedry i zwęglił białą kamieniarkę. Nie można było odrestaurować świątyni, a po pewnym czasie architekci pokryli katedrę Wniebowzięcia nowym murem z zewnątrz, zamykając ją w swoistej obudowie. Po wielu latach pracy świątynia nabrała nowego wyglądu. Pod względem estetycznym nie pogorszył się, ale znacznie zwiększył rozmiar. Obecnie Katedra Wniebowzięcia NMP we Włodzimierzu znajduje się pod ochroną UNESCO i jest wpisana do rejestrów najważniejszych zabytków architektury sakralnej.
