Jezioro Czebarkul - symbol regionu Czelabińska

2024 Autor: Harold Hamphrey | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:20

Jezioro Czebarkul (mapa jest pokazana na zdjęciu poniżej) znajduje się na terytorium Uralu Południowego, we wschodniej części Uralu, administracyjnie - w obwodzie czelabińskim.

Nazwa

Nazwa jeziora pochodzi z mieszanki dwóch języków - baszkirskiego i tatarskiego.

W Baszkirsku "sibur" oznacza "piękny", "kul" oznacza "jezioro".
W języku tatarskim „chybar” oznacza „motley”, „kul”, a także w pierwszym przypadku „jezioro”.

Okazało się więc "pięknym pstrokatym jeziorem". Rzeczywiście, Jezioro Czebarkul (obwód czelabiński) jest jednym z najpiękniejszych zbiorników w Szwajcarii Uralskiej. Jest urozmaicony roślinami wodnymi, które obficie rosną wzdłuż jego krętych brzegów. Jezioro dało swoją nazwę miastu położonemu na jego wschodnim brzegu.

Historia

Prymitywni ludzie zamieszkiwali okolice jeziora 40 000 lat temu. Na południowym i południowo-zachodnim wybrzeżu znajduje się ponad czterdzieści stanowisk archeologicznych od neolitu do wczesnej epoki żelaza.

W średniowieczu tereny przylegające do jeziora były zamieszkiwane i rozwijane przez plemiona Tatarów iBaszkirski. W XVII wieku rozwój tego regionu rozpoczęli kozacy wolni, „rzemieślnicy” i wolni chłopi. W 1736 r. na wschodnim brzegu jeziora powstała twierdza Chebarkul. Pełniła zadanie punktu tranzytowego dla dostaw żywności do stolicy województwa - Orenburga. Ale pomimo pojawienia się fortecy jezioro Chebarkul i jego okolice przez długi czas pozostawały schronieniem dla rabusiów i innych „dziwnych ludzi”. Na pamiątkę tamtych czasów jedna z wysp nazywana jest „Złodziejem”.

Powstanie Pugaczowa nie ominęło tych miejsc. W 1774 r. twierdzę zajęli buntownicy, których obóz znajdował się na jej terenie i nad brzegiem jeziora. Wycofując się po klęsce wojsk rządowych, „pugaczewcy” spalili budynek. Następnie odbudowa twierdzy trwała dwa lata. Później zamieniło się w jedno z największych miast na południowym Uralu - miasto Czebarkul (obwód czelabiński).

Pochodzenie i geologia

Chebarkul to jezioro pochodzenia tektonicznego. Naukowcy określają jego wiek na około 10 tysięcy lat. Brzegi jeziora są w większości skaliste, ale zdarzają się również nisko położone, podmokłe tereny. Skały - gnejsy, kwarcyty i piroksenity. Linia brzegowa jest nierówna, często stroma.

Jezioro Chebarkul ma kilka wysp. W północnej części - Kopejka, Dwaj Bracia, Statek, Rozbójnik, przy wschodnim brzegu znajduje się wyspa Golets, a przy południowej - największa - Grachev. Linia brzegowa tworzy półwyspy Krutik, Nazarish,Linden, Cow Cape i inne. Jej nierówności przyczyniły się do powstania wielu dużych i małych zatok oraz rozlewisk, zwanych przez miejscowych „kurczaczami”.

Opis i hydrologia

Wysokość nad poziomem morza, na której znajduje się jezioro Chebarkul, wynosi 320 m. Jego powierzchnia to 19,8 mkw. km. Maksymalna głębokość zbiornika to 12 m, średnia to 6 m. Czebarkul zawiera 154 miliony metrów sześciennych. m wody. Wahania jej poziomu są nieznaczne – 1,25 m. Najwyższy poziom wody przypada na czerwiec. Zamrożenie jeziora następuje w listopadzie, a topnienie lodu kończy się na początku maja. Woda jest świeża, zawartość minerałów w niej wynosi 0,3679 g na litr.

Jezioro jest karmione w sposób mieszany. Opady dominują w zaopatrzeniu w wodę. Ale ważną rolę odgrywają również małe rzeki. Elovka wpada do jeziora, kanał od jeziora. Świerk, cieki wodne Kudryashivka i Kundurusha. W Chebarkul rzeka ma swój początek. Koelga, włączone do dorzecza rzeki. Obi. W jeziorze znajdują się również źródła źródlane.

Poziom wody w zbiorniku pod wpływem czynników naturalnych (lata suche lub przeciwnie śnieżne) ulegał nieznacznym wahaniom. Ale w latach 70. zaczął krytycznie spadać. Do 1990 r. osiągnęła 318 m n.p.m., podczas gdy norma wynosi 320 m. Było to spowodowane nie tyle serią szczególnie suchych lat, co zbyt intensywnym zużyciem wody z jeziora na potrzeby regionu Czebarkul (obwód czelabiński). Pobór nie powinien przekraczać 3,6 mln metrów sześciennych rocznie. Jednak miasto pochłonęło wówczas około 8 milionów metrów sześciennych. m wody jeziora. Podjęto działania mające na celu nasycenie zbiornika - poszerzono kanaływpływające do niego rzeki, zbudowano kanał wodny ze stawu Kambulatovsky, przeprowadzono eksplorację źródeł artezyjskich w pobliżu miasta. Wszystko to dało swoje efekty – od 2000 roku woda w jeziorze zaczęła stopniowo podnosić się, a do 2007 roku jej poziom wrócił do normy.

Przyroda i dzika przyroda

Na zachodnim brzegu Chebarkul znajduje się gęsty las iglasty. Znajdują się tam również gaje lipowe, rzadkie na plantacjach Uralu Południowego. Rosną również na prawie wszystkich wyspach jeziora. Na wschodnim brzegu dominuje roślinność leśno-stepowa - pola z rzadkim lasem brzozowym i zarośla dzikiego rokitnika zwyczajnego. W pobliżu samej wody obficie rosną wierzba, olcha i krzewy.

Jezioro Chebarkul jest bogate w turzycę, trzcinę, trzcinę, rdestnicę i ożypałkę. Roślinność ta jest szczególnie bogata w pobliżu nisko położonych brzegów zatok i rozlewisk. Zarośla tych roślin są ulubionym miejscem zimowania i tarła ryb. W środku lata woda często kwitnie, zwłaszcza u samych kurczaków.

Fauna jeziora jest tradycyjna dla uralskich jezior. To przede wszystkim ryby - karp, karaś, chebak, leszcz, szczupak, okoń, batalion i kilka innych. Taką różnorodność wspiera fabryka ryb Chebarkul. Prowadzi również połowy komercyjne. Jezioro jest otwarte dla wszystkich miłośników wędkarstwa, którzy mogą na nim łowić przez cały rok. W jego sąsiedztwie, głównie w zachodniej części, pojawiają się sarny, zające, lisy, a czasem łosie. U kurcząt bagiennych swobodnie czują się jaszczurki i węże. Trujące żmije są częstymi gośćmi na jeziorze Chebarkul. Odpoczynek tutaj można zorganizować przez cały rok, ale trzeba byćuważny i unikaj terenów podmokłych.

Ciekawostka - meteoryt

Dziś jezioro Chebarkul jest znane na całym świecie. Taka popularność była znaczącym wydarzeniem. 15 lutego 2013 r. Meteoryt eksplodował nad terytorium obwodu czelabińskiego na wysokości około 50 km. Jezioro Chebarkul stało się miejscem upadku odłamka ważącego około 600 kg. We wrześniu tego samego roku część (4,8 kg) została podniesiona z dna. Teraz znajduje się w Czelabińskim Muzeum Krajoznawczym.