W okresie Związku Radzieckiego w kraju zrealizowano wiele unikalnych projektów. Jednym z nich jest osada Kamieni Naftowych, czyli „Kamuszki”. To prawdziwe miasto nad morzem. Teraz nazywana jest „stolicą” szelfu kaspijskiego, drugą Wenecją. Powodem budowy jest produkcja ropy naftowej.
Opis
Kamienie naftowe - wieś 42 kilometry od Półwyspu Absheron. Został zbudowany na metalowych wiaduktach łączących platformy wiertnicze. Na północy i południu portu filary zostały zbudowane przez zalane statki. W tym czasie zatopiono 7 statków, z których jeden był pierwszym na świecie tankowcem. Został zbudowany przez braci Nobel (Szwecja) w 1878 roku. Przez jakiś czas próbowali nawet podnieść cysternę, ale nic się nie stało.
Miasto pozostało jedyne w swoim rodzaju od czasu jego budowy, nie ma podobnych osiedli na świecie. Osada jest wymieniona w Księdze Rekordów Guinnessa jako najstarsza przybrzeżna platforma wiertnicza.
Jak odkryto ropę
Już w 1859 roku na terenie nowoczesnej osady miejskiej Neftyanye Kamni rozpoczęto badania krajobrazu. Można było się dowiedzieć, że w tym miejscu znajdują się kamienne grzbiety, czyli brzegi. Są to skały, lekko wystające z morza, z plamą oleju. W momencie odkrycia ropy naftowej na początku lat 40. ubiegłego wieku było to największe i najbogatsze złoże.
Co wydarzyło się przed rewolucją
Inicjatorem wydobycia ropy w tych miejscach był inżynier górniczy WK Zglenicki. Zwrócił się do władz w 1896 r., do którego dołączył projekt wiertniczy. Projekt był wówczas wyjątkowy i polegał na wierceniu studni na sztucznym kontynencie w zatoce Bibi-Heybat. Dokument przewidywał budowę platformy, która nie przepuszczałaby wody i musiała wznosić się 4 metry nad poziom morza z jednoczesnym opuszczaniem powstałej ropy bezpośrednio do barek.
Projekt przewidywał również, że gdyby była cała fontanna, to olej wpadałby do barki o ładowności 200 tys. ton. Jednak wydział górniczy całkowicie odrzucił wniosek, uznając, że nie ma jednoznacznego potwierdzenia zawartości ropy w szelfu morskim w pobliżu półwyspu Absheron.
Po II wojnie światowej
Badanie akwenu w miejscu nowoczesnego miasta na morzu (Oil Rocks) rozpoczęto dopiero w 1946 roku. Zorganizowano całą ekspedycję, która ujawniła, że istnieją ogromne rezerwy ropy. Już w 1948 r. wojska wylądowały na małych wyspach w pobliżu półwyspu Absheron. Było to kilku odważnych fachowców: nafciarzy i monterzy. Rok później udało się postawić dom i małą wiertnicę o powierzchni 14 metrów kwadratowych i głębokości 1000 metrów. ZW tym momencie rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę badania geologiczne. Sama wieś zaczęła powstawać dopiero 10 lat później.
Początkowo wybudowano elektrownię, kotłownię i punkt skupu oleju oraz oczyszczalnie. Jako pierwszy pojawił się dwukondygnacyjny budynek mieszkalny dla pracowników, następnie wybudowano kolejnych 15. Później pojawiła się łaźnia, szpital i inne pomieszczenia gospodarcze.
W 1960 roku we wsi Neftyanye Kamni otwarto szkołę techniczną, w której szkolono przyszłych naftowców. W latach 1966-1975 działała wytwórnia chleba, warsztat, w którym produkowano lemoniadę. Zbudowali 5-piętrowy hostel, a nawet 9-piętrowy. Założyli park, w którym posadzono drzewa. Komunikacja samochodowa po mieście odbywała się wzdłuż wiaduktów naftowych. A łączność z Baku utrzymywana była drogą powietrzną (helikoptery) i wodną – odbywały się regularne loty parowców.
Nowoczesne miasto
Skały naftowe na Morzu Kaspijskim to ponad 200 stałych platform. Łączna długość wszystkich ulic i pasów osady wynosi 350 kilometrów. Łączna ilość wyprodukowanej ropy w całym okresie jej istnienia sięga 160 milionów ton. Na stałe pracuje 391 odwiertów o dziennej produkcji 5 ton. Równolegle z ropą produkowany jest gaz naftowy, który do tej pory otrzymał około 13 miliardów metrów sześciennych.
Jednak dzisiaj nie wszystko jest takie różowe, syberyjska ropa okazała się dużo łatwiejsza i tańsza w produkcji, więc miasto jest w ruinie, a obecnie mieszka tu około 2 tys. osób, a kiedyś tylko ludność zatrudniona wydobycie ropy we wsibyło 5 tys. osób.
