Kto nie wie o mieście Wyborg, które znajduje się w regionie Leningradu? Jest tu wiele ciekawych zabytków. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje rezerwat-muzeum „Mon Repos”. Park ten został założony w XVIII wieku. Historia jego rozwoju jest bardzo ciekawa. Dla wszystkich przybywających tu turystów drzwi muzeum są otwarte od 10.00 do 21.00.
Wspaniałe miasto Wyborg
Z czego słynie ten temat naszej bezgranicznej Ojczyzny? Daleko od jego jedynej atrakcji jest park Monrepos. Jak się tu dostać? To bardzo proste: z Petersburga wzdłuż autostrady Skandynawii do Wyborga. Odległość ta wynosi około 130 km. Z tego możemy wywnioskować, że miasto nie jest daleko od północnej stolicy.
Od granicy z Finlandią Wyborg oddalony jest o zaledwie 27 km. Osada ta powstała w średniowieczu. Założona przez Szwedów. Wyborg to jedyna historyczna osada w regionie Leningradu. Tutajwiele zabytków archeologicznych, architektonicznych i rzeźbiarskich. Wśród nich są Zamek Wyborg, Twierdza Wyborg, fortyfikacje Annensky, parki kultury i rekreacji, Dom na Skale, Kościół Hiacynta i wiele innych. Można bez końca opowiadać o wszystkich ciekawych miejscach, które warto odwiedzić w tym mieście. Każdy z nich jest wart opowiedzenia w osobnym artykule. Tutaj też opowiem historię parku Monrepos.
Jak się tam dostać?
Aby odwiedzić Wyborg i nie odwiedzić rezerwatu-muzeum „Monrepos”? Ten park to klejnot miasta. Znajduje się na brzegu Zatoki Wyborg w północnej części Wyborga. Najwygodniej dojechać tu komunikacją miejską. Jeśli podróżujesz z Petersburga, możesz wybrać jedną z trzech opcji podróży:
• z dworca kolejowego Finlyandsky pociągiem do stacji Wyborg;
• ze stacji metra „Devyatkino” lub „Parnassus” regularnym autobusem do rezerwatu;
• z dworca kolejowego i autobusowego autobusem nr 6 i nr 1.
Informacje ogólne
Co to jest park Mon Repos? Godziny pracy są wymienione powyżej. Zawsze jest tu dużo ludzi, zwłaszcza w weekendy. Szczyt sezonu odwiedzin trwa od maja do października. Pomimo tego, że to muzeum przyrodnicze znajduje się w mieście, nie ma tu zwykłego zamieszania. Wręcz przeciwnie, wszystko w parku wydaje się być przepojone spokojem i wielkością czasu. Mówi o tym sama jego nazwa (w tłumaczeniu z francuskiego Monrepos oznacza „miejsce mojej samotności”).
Ten park jest wyjątkowym przykładem jedności twórczości ludzkich rąk i matki natury. Jego powierzchnia to nieco ponad 160 hektarów. Historycznym sercem rezerwatu jest zespół dworsko-parkowy z przełomu XVIII i XIX wieku. Są to architektoniczne budowle drewniane, kompozycje rzeźbiarskie oraz tereny zieleni ogrodowej, które mają ponad 200 lat. Do historycznej części rezerwatu przylega prawie dziewiczy las karelski. Oto wyjątkowa przyroda nietknięta ludzką ręką: ogromne, dziwaczne głazy pokryte porostami, skały, stuletnie drzewa. Ogrodzenie wokół tego muzeum przyrodniczego jest symboliczne. Płatne wejście. Środki ze sprzedaży biletów przeznaczane są na utrzymanie porządku i czystości w parku.
Historia parku
Na terenie, na którym obecnie znajduje się muzeum, znajdowała się niegdyś osada karelska. Nazywano go „Stary Wyborg”. Niegdyś teren ten został wydzierżawiony mieszczanom szwedzkim. A w 1710 roku forteca Wyborg została zaatakowana przez Piotra I. Kilkadziesiąt lat później ziemia została przekazana do użytku komendantowi Piotrowi Stupiszynowi. To on zaczął uszlachetniać tutejsze tereny, przeprowadzając rekultywację gruntów, wznosząc sad, szklarnię, sadząc dziwaczne drzewa liściaste i budując dwór. Właściciel nazwał park na cześć ukochanej żony – Charlottendol. Po jego śmierci majątek przejął brat wielkiej księżnej Marii Fiodorowny, książę Wirtembergii. Nadał nazwę rezerwie.
Rozkwit Mon Repos
Co się stało później? W 1788 r. majątek nabył prezes Petersburskiej Akademii Nauk Ludwig Heinrich Nicolai. Po przejściu na emeryturę całkowicie poświęcił się nobilitacji rezerwatu. W latach jego pobytu tutaj park Mon Repos osiągnął swój szczyt.
Zabytki, które przetrwały do dziś, pochodzą z tego czasu. Jest to dwór zaprojektowany przez Josepha Martinellego, skrzydło biblioteczne i posąg Väinämöinena ze skandynawską harfą i chińskimi mostami oraz „chata pustelnika” i rodzinna krypta Mikołaja z maską Meduzy Gorgona na wyspie Umarli i wiele więcej. Sława tej romantycznej posiadłości była tak wielka, że w 1863 roku odwiedził ją cesarz Aleksander II. Na przełomie XIX i XX wieku, na zaproszenie ostatniego człowieka z rodziny Mikołaja, barona Paula Georga, zgromadzili się tu członkowie młodzieżowego ruchu chrześcijańskiego. Po jego śmierci majątek przeszedł w ręce jego sióstr.
Parkuj w czasie i po wojnie
Niesamowita historia rezerwatu na tym się nie kończy. Przed parkiem Mon Repos jest jeszcze wiele prób. Zdjęcia wielu jego atrakcji znajdują się tutaj. Niektóre z nich niestety nie przetrwały do dziś. Wśród nich świątynia Neptuna, namiot turecki, Marienturm.
Wojna radziecko-fińska, która zakończyła się w 1940 roku, doprowadziła do tego, że miasto Wyborg i cały Przesmyk Karelski znalazły się we władaniu ZSRR. Władze sowieckie wykazały duże zainteresowanie zabytkiem. Wywieziono stąd większość cennych eksponatów, archiwum rodzinne Mikołajów. Wiele przedmiotów trafiło do Państwowego Ermitażu, gdzie są przechowywane do dziś. Na terenie parku zorganizowano teren rekreacyjny dla jednej z dywizji strzeleckich.
Później, gdy komisja ds. sztuki odwiedziła rezerwat, okazało się, że wojsko samowolnie ograniczyłorzadkie drzewa, pawilony zostały częściowo zniszczone, a niektóre rzeźby po prostu zniszczone. W 1941 wojna została wznowiona. Finowie, którzy do tego czasu zajęli tutejsze tereny, zaadaptowali majątek na szpital wojskowy. W 1944 r. Wyborg i Monrepos ponownie znalazły się pod przywództwem władz sowieckich.
Ponadto terytorium i znajdujące się na nim budynki zmieniły właścicieli i ich przeznaczenie. W różnych latach istniało tu przedszkole, park kultury i rekreacji, miejsce spoczynku wojska itp. Pozytywne zmiany zaczęły się dopiero po 1988 roku. Następnie rozpoczęto prace konserwatorskie na terenie parku, otwarto muzeum.
Chińskie mosty
Dzięki prowadzonym tu pracom konserwatorskim możemy podziwiać zabytki rezerwatu. A jest ich tu wielu. Park Mon Repos w Wyborgu przyciąga dziś turystów z całego świata. Ludzie przyjeżdżają tutaj, aby zobaczyć osobliwe chińskie mosty.
Rok ich powstania to 1798. Były to wielokolorowe łukowe mosty w stylu chińskim, łączące wyspy pomiędzy sztucznymi stawami. W czasie wojny zginęli. Mosty odrestaurowane w latach 1998-2002.
Był raz, ale tak zwany chiński parasol nie zachował się do dziś. Ten budynek był pawilonem z parasolem na szczycie klifu. Na platformę można było wejść schodami.
Rzeźba Väinämöinena
Pomnik powstał w 1831 roku. Przedstawia bohatera północnych legend i tradycji, siedzącego przy harfie i opowiadającego ludziom o czasach dawnej świetności kraju. Po dziś dzieńpomnik nie zachował się. Widzimy tylko rekonstrukcję rzeźby. Początkowo był wykonany z gipsu. Ten posąg został wkrótce zniszczony przez wandali. Paul Nicolai zamówił jego kopię u znanego fińskiego rzeźbiarza. Nowa rzeźba została wykonana z cynku i zamontowana również w Mon Repos. Niestety długo nie dekorowała parku. W czasie II wojny światowej pomnik zaginął. Posąg został odtworzony i udostępniony do oglądania w 2007 roku.
Wyspa Umarłych
Wiele testów spadło na udział kolejnego pomnika. Mówimy o zespole architektonicznym na tzw. wyspie umarłych. Jego inna nazwa to wyspa Ludwigstein. W skład dziś wchodzą kaplica, grota Meduzy, brama, nekropolia, molo i kamienne schody.
A co było tu wcześniej, w czasach posiadania rodziny Mikołajów? W 1796 r. właściciel, ku pamięci swojego zmarłego przyjaciela F. Lafermière'a, postanowił postawić tu urnę, która później została przeniesiona na wyspę. Wkrótce pojawiła się tu również tama, kamienne schody, grota Meduzy i taras u podnóża klifu.
Nieco później Mikołaj wpadł na pomysł stworzenia na wyspie gotyckiego zamku. Po wybudowaniu tu tej konstrukcji miejsce staje się rodzinną nekropolią. Przeniesiono i pochowano tu szczątki Johanna Nicolai i Ludwiga Heinricha, a następnie urnę F. Lafermière. Przez cztery pokolenia rodziny wyspa stała się ostatnim schronieniem. W okresie powojennym rodzinny cmentarz został zbezczeszczony, a nagrobki i część zabudowań uległy całkowitemu zniszczeniu. Mimo to obszar ten przyciąga wielu turystów,zwiedzanie parku Mon Repos. Wyspa umarłych zadziwia panującą tu atmosferą mistycyzmu starożytnych legend.
Źródło „Narcyz”
To źródło znajduje się w północno-zachodniej części rezerwatu. Miejscowi wierzą w cudowną moc wody. Istnieje legenda, że woda ta leczy choroby oczu. W lokalnym dialekcie nazwa źródła brzmiała jak „Silma” (od słowa „oko”). Następnie L. G. Nicolai przemianował go na imię nimfy Silmia, która według legendy uzdrowiła zaślepionego miłością pasterza Larsa.
Dlaczego dziś pomnik przyrody nazywa się „Narcyzem”? Przed wojną w niszy pawilonu znajdowała się rzeźba bohatera starożytnych mitów greckich Narcyza. Posąg później zaginął. Podczas prac konserwatorskich odrestaurowano tu maskę lwa i kratę. Woda ze źródła jest słabo zmineralizowana, lecznicza radonowo. Wielu turystów przyjeżdża do Wyborga, aby odwiedzić to źródło. Atrakcje, park Monrepos, zabytki architektury i kultury – wszystko tutaj ich przyciąga.
Dwór
Pomnik został zbudowany w 1804 roku za Piotra Stupiszina, ma znaczenie federalne. Kiedyś wyglądało to tak: ściany malowane techniką grisaille, strop bogato stiukowy, ozdobiony malowanym sufitem, w narożach figurowe piece. Znajdowała się tam luksusowa Wielka Sala, dwa salony, jadalnia i salony. Przeprowadzona tu w czasach sowieckich przebudowa oraz pożar w 1989 roku zniszczyły część pomieszczeń i obiektów. Po 2000 r. dwór posiadałprace konserwatorskie. Dzięki temu dziś możemy zobaczyć ten zabytek w rezerwacie Mon Repos.
Park przyciąga turystów także innymi atrakcjami.
Chata Pustelnika
Autor tego budynku jest nieznany. Początkowo pawilon budowano z bali. Na dachu zainstalowano wieżę z dzwonem. Ściany pokryto korą brzozową. W chacie stał stolik i łóżko porośnięte trzciną. W 1876 r. budynek spłonął. Na jego miejscu stoi dziś nowy sześciokątny pawilon bez drzwi.
Recenzje turystów
Możesz uzyskać prawdziwy obraz tego zabytku kultury, czytając komentarze osób, które go odwiedziły. Pierwszą rzeczą, na którą zwracają uwagę turyści, są niesamowicie piękne krajobrazy.
Wiadomo, że wielu artystów lubi tu przyjeżdżać, aby malować swoje obrazy. Park jest szczególnie dobry latem i wczesną jesienią. Ale niektórzy lubią odwiedzać rezerwat zimą. W końcu, jak wiecie, na wyspę umarłych można dostać się tylko drogą wodną. Oficjalnie jego wizyta jest zabroniona. Jednak wielu turystów zimą jeździ na wyspę po lodzie. A niektórym udaje się latem pokonać brodem. Koszt biletu, według podróżnych, jest niewielki iw 2014 roku wynosi tylko 60 rubli. Na wcześniejsze życzenie administracja rezerwatu organizuje wycieczki i imprezy tematyczne.
Odkryliśmy, że główna atrakcja dla której warto odwiedzić miastoWyborg - Park Mon Repos. Wiemy już, jak się tu dostać. Nic dziwnego, że to miejsce nazywa się „oazą ciszy”. Turyści, którzy tu byli, radzą wszystkim, aby nie przechodzili obok i koniecznie odwiedź ten skansen.
