Koncepcja „łuku triumfalnego” powstała w starożytnym Rzymie. To właśnie tam wzniesiono podobną konstrukcję na bardziej uroczyste przyjęcie zwycięzców.
Najbardziej znane to łuki Tytusa, Trajana, Septymiusza Sewera, Konstantyna itp. Wizerunki niektórych z nich były nawet bite na medalach w czasach Nerona i Augusta.
Łuk Triumfalny w Paryżu, być może najsłynniejszy z nich, został zbudowany dla upamiętnienia zwycięstwa Napoleona Bonaparte i jego armii w bitwie pod Austerlitz w grudniu 1805 roku. Do realizacji zgłoszono wiele projektów, wszystkie były inne i oryginalne. Była nawet wersja prezentująca go w postaci ogromnego kamiennego słonia z muzeum znajdującym się w środku, aby każdy mógł dowiedzieć się o wszystkich zwycięstwach cesarza. A jednak Łuk Triumfalny, który znamy dzisiaj, stał się prototypem podobnej budowli w Rzymie, której autorem był Tytus. Zarówno kolumny, jak i otwory - wszystko w całości skopiowane z języka włoskiegooryginał.
Ta majestatyczna konstrukcja wznosi się na wysokość pięćdziesięciu metrów i ma prawie taką samą szerokość. Jednak takie suche postacie nie są w stanie oddać całego piękna i monumentalności, jaką ma paryski Łuk Triumfalny. Projekt wykonany w stylu antycznym. Piękne skrzydlate dziewczęta dmuchające fanfarami symbolizują triumf i chwałę cesarza. Ich autorem jest szwajcarski architekt Jean Jacques Pradier, który otrzymał nagrodę za osiągnięcia nie tylko rzeźbiarskie, ale również artystyczne.
Łuk Triumfalny w Paryżu, którego zdjęcie wraz z wizerunkiem Wieży Eiffla można uznać za wizytówkę miasta, jest według autorów cenną nagrodą dla wielkiego dowódcy i jego legionu. Stolica Francji to nie jedyne miejsce, w którym można znaleźć taką konstrukcję. Jest ich całkiem sporo rozsianych po całym świecie, a większość z nas nie słyszała o wielu z nich. Jednak paryski łuk jest znany każdemu.
Zdobią go rzeźby, z których każdą można nazwać osobnym arcydziełem. Na przykład „Marsylianka”, symbolizująca protest przeciwko armii rosyjskiej, „Triumf”, poświęcony podpisaniu pokoju wiedeńskiego, „Opór” i „Pokój”, których autorami są Eteks. Niestety architekt ten jest praktycznie nieznany na świecie, a w samej Francji znany jest jedynie w wąskim kręgu, choć Łuk Triumfalny słynie w jakiś sposób ze swoich dzieł.
Napoleonowi nie było dane zobaczyć, jak wygląda pomnik zbudowany na jego cześć ku chwale zwycięstwa, siły i potęgi Francji. Budowę ukończono w 1836 roku, kiedynie było cesarza. I tylko raz, w 1810 roku, zobaczył układ projektu swoich marzeń: drewniany łuk został zbudowany na kamiennej podmurówce z obcisłą tkaniną ozdobioną na przyszły projekt.
W Rosji takie pompatyczne bramy ustawiano przy wejściach do stolicy i były przeznaczone na uroczysty wjazd dowódców. Po raz pierwszy zaaranżowano je pod wodzą Piotra Wielkiego w 1696 roku, kiedy powrócił ze zwycięstwem z Azowa.
W 1703 r. zbudowano nie jeden łuk triumfalny, ale trzy: ku czci Repnina, Szeremietiewa i Bruce'a - współpracowników cara rosyjskiego w wojnie przeciwko Ingermanlandowi. Popisywali się pod Bramą Miaśnicką i Iłyńską, a także obok Klasztoru Zaikospasskiego.
Oprócz Paryża i Moskwy, dziś takie triumfalne bramy stoją w mieście nad Newą, w Kursku, Nowoczerkasku, Poczdamie, Barcelonie, Bukareszcie, Berlinie, a nawet Pjongjangu.
